|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 FestivalHet kabaalfestival Transition Festival, zaterdag 8 april 2017, TivoliVredenburg, Utrecht Het staat op de achterflap van het programmaboekje van het Transition Festival, dat plaatsvond in Utrechts megalomane muziektempel TivoliVredenburg: 'Tot volgend jaar! Transition / 14 april 2018. Wel, met uw welnemen, ik zal het niet meemaken. En wel hierom! Op zaterdag 8 april was ik aanwezig bij de tweede editie van dit jaarlijkse festival. Een festival dat qua programmering de nadruk legt op de hedendaagse stromingen in de jazz. In dat opzicht is het zeker een interessant festival. Dit keer zijn onder meer geprogrammeerd: Branford Marsalis met zanger Kurt Elling, GoGo Penguin, Christian Scott, Guillaume Perret, Steve Coleman, Jeff Parker en Nederlanders als Joris Posthumus, Jasper Stadhouders en de formatie Bruut. Niet gering dus, dit allemaal. In zeven zalen en een enkel plein zijn in het totaal 31 optredens. In twee zalen zijn zitplaatsen en voor de rest is het staan en hangen over balustrades en eventueel zitten op betonnen trappen. Ja, ja, dat hoort bij jazz. Maar niet heus. Door het gehele gebouw is het een drukte van belang, een constante stroom van mensen die zich continu aan het verplaatsen is. Overal in de gangen, hallen, pleinen en foyers is een irritant en constant muziekkabaal van draaiende dj's, muziekoptredens en opengaande deuren van de diverse zalen. Overal eettentjes: sushi, patat, hamburgers, pasta en bieren en cocktails. Lange, lange rijen er voor, die de doorstroom van het publiek letterlijk in de weg staan. De enige plek van rust en stilte, nadat eenieder zijn jas had opgehangen, was de garderobe bij de grote zaal. Wat een beleving was dat!  Alvorens ik met een opgelucht gevoel en rasse schreden het festival heb verlaten, heb ik nog twee concerten bijgewoond. Het eerste, het Kaja Draksler Octet in de Cloud Nine in de nok van het gebouw. Pianiste Kaja Draksler laat zich vooral inspireren door de hedendaags gecomponeerde klassieke muziek en improvisaties uit de hoek van de free jazz. Het ensemble heeft een niet al te gebruikelijke bezetting, met onder meer twee vocalisten en een violist. Twee vrouwelijke saxofonisten, bas en drums completeren het octet. Het repertoire omvatte nogal serene, verstilde composities, die zelfs in enkele vocalen neigden naar renaissancemuziek. Een optreden dus dat geconcentreerd luisteren gebiedt, hetgeen niet meeviel vanwege het immer wisselende en zich verplaatsende publiek en de geluidsflarden van de naast liggende zaal, de Club Nine.Op naar het tweede concert: Christian Scott in de Ronda, een grote betonnen popzaal. Al bij de soundcheck was al te horen dat er dove geluidsmensen achter de knoppen zaten. Gewend als ze zijn aan de knetterharde popconcerten, werden ook voor Christian Scott de schuiven van de P.A.-installatie totaal opengezet. Het snoeiharde, schelle, scherpe geluid van Scotts trompet en Logan Richardsons altsax in combinatie met het bombardement-geluid van bas en drums maakte dit concert totaal ongenietbaar. Enig moment van nuance was in die grote betonnen popzaal absoluut niet te vinden. Totaal overdonderd door dit gigantische kermisspektakel nam ik als een haas de kuierlatten. Klik hier voor foto's van Transition door Maarten Jan Rieder. Labels: festival, transition (Jacques Los, 20.4.17) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
