Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Festival
Traditie en vernieuwing gaan hand in hand bij Stranger Than Paranoia
dinsdag 27 december 2016, Paradox, Tilburg

Ook op de tweede avond van het Stranger Than Paranoia-festival in Paradox slaagt saxofonist-organisator Paul van Kemenade, die overigens zelf zijn aanwezigheid beperkt tot aankondigen en luisteren, er weer in om een aantal bijzondere acts te presenteren.

Onvervalste jazz, in de traditie geworteld, krijgen we middels Reeds & Deeds. Een sextet dat zich vernoemd heeft naar het gelijknamige album van saxofonist en legende Rahsaan Roland Kirk en dat naast een uitstekende ritmesectie bestaat uit een drietal rietblazers: Alex Coke, Bo van de Graaf en Frans Vermeerssen, waarbij Coke zich wegens verplichtingen elders hier laat vervangen door Efraïm Trujillo. Bijzonder vernieuwend is hun muziek niet en alle clichés vermijden lukt evenmin, maar op topniveau spelen kunnen de heren als geen ander.

Reeds in het eerste nummer weten ze Paradox op zijn kop te krijgen, met als basismateriaal de geweldige composities van Kirk. Want Kirk mag dan vooral zijn faam ontlenen aan het feit dat hij twee, soms zelfs drie saxofoons tegelijkertijd bespeelde; zijn composities mogen er eveneens zijn. Lyrisch en verhalend en vaak voorzien van een prachtige spanningsboog maken composities als 'The Inflated Tear', 'From Bechet, Fats And Byas' en 'Lovelleveliloqui' indruk. Reeds & Deeds brengt ze met verve en verrijkt ze her en der met schitterende solo's, vooral van de blazers. Trujillo op tenorsax in 'From Bechet, Fats and Byas' – op geen enkele manier is te horen dat hij niet tot de vaste bezetting van dit sextet behoort; Bo van de Graaf eveneens op tenorsax in 'Lovelleveliloqui' en tot slot ook nog in 'Lady’s Blues', waarin tevens een dialoog zit met pianist Michiel Braam, subtiel en overrompelend.

Tijdens een optreden in Rusland ontmoette Van Kemenade het Espen Eriksen Trio en besloot op basis van hun optreden om het trio dit jaar uit te nodigen voor het festival. Dit pianotrio past geheel in de traditie van het vernieuwde pianotrio waarin de pianist niet langer de leiding heeft, maar geldt als een van de deelnemende musici. We horen bassist Lars Tormod Jenset dan ook even vaak soleren als Eriksen en ook drummer Andreas Bye speelt een belangrijke rol met zijn ritmische spel. De strakke en stijlvolle composities - alle van Eriksen - wortelen in de Scandinavische volksmuziek en de jazz en hebben dat Noorse, melancholische gevoel dat we vaker bij musici uit die contreien tegenkomen en dat zijn hoogtepunt vindt in 'Never Ending January', waarin Eriksen zijn problemen met de lange Scandinavische winter verklankt. Probleem met dit trio is wel dat wat ze doen al heel vaak is gedaan. Het klinkt dan ook allemaal zeer bekend, al hebben we Eriksen en zijn maten nog nooit aan het werk gehoord. En dat is geen compliment.

Bij Flat Earth Society (FES) werkt het precies andersom. Die hebben we al heel vaak gehoord en toch blijft hun muziek klinken alsof het nieuw is. Iedere keer weer. De Belgische grootmeesters hebben een patent op het verrassingseffect. Het vandaag 13-koppige ensemble mengt jazz, rock, varieté en circus op vlotte manier. Het houdt daarbij van messcherpe overgangen en wisselt verslavend vette ritmes af met dwarse uitbarstingen, waar met de beste wil van de wereld geen touw aan vast te knopen is. Melige melodietjes met stevige gitaarsolo's op het conto van Pierre Vervloesem, waar menige rockgitarist jaloers op is.

Hoogtepunt? 'Miss Man’s Mist', met een solo op tuba door Berlinde Deman. De rest van de band verlaat op dat moment demonstratief het podium. Demans diepe geluid wordt doorspekt met de meest bizarre door elektronica voortgebrachte, onderwereldachtige geluiden. Dat is FES in een notendop. De gekte ten top. Een band die met niets is te vergelijken. Wellicht soms met het ICP Orchestra, zeker als het gaat om de bizarre stijlwisselingen en de knotsgekke titels van klarinettist en componist Peter Vermeersch, maar in FES zit meer rock. En ja, er is zeker overeenkomst met het werk van Zappa, waar ze overigens nog niet zo lang geleden nog een geheel programma aan wijdden, maar FES heeft weer meer jazz. Kortom een unieke band, die hopelijk nog jaren mee kan.

Klik hier voor foto's van deze festivalavond door Paul Janssen.

Labels: ,

(Ben Taffijn, 5.1.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.