Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd / Lp
Brad Mehldau - '10 Years Solo Live' (Nonesuch, 2015)

Opnamen: november 2004 - maart 2014

Eind jaren 90 brak Brad Mehldau definitief door met zijn 'The Art Of The Trio'-albums. Met die serie onderstreepte hij waar hij als pianist en muzikant stond. Met de piano als metgezel ging hij ook allerlei samenwerkingen aan, zowel met jazzmuzikanten als Pat Metheny en Mark Guiliana, als met klassieke zangeressen zoals Renée Fleming en Anne Sofie von Otter. Hij lijkt zijn carrièrestappen weloverwogen te nemen en de fases in zijn ontwikkeling te willen markeren.

Als je nieuwsgierig blijft naar de expressieve mogelijkheden van je instrument, is het onvermijdelijk dat je ook de uitdagingen van solo-piano opzoekt. En als je dat op scherpst van de snede wil doen, doe je dat live. Het vraagt een open geest, waarbij oog en oor attent zijn op het onverwachte, want anders val je snel terug op ingesleten routines. Je moet jezelf steeds weer fris kunnen herontdekken. En je moet in staat zijn je publiek deelgenoot te maken van jouw avonturen en daarmee weten te beroeren. Mehldau doet dat dit allemaal met verve.

Blijkbaar was de tijd rijp om met een album van vier cd's (c.q. acht vinylplaten) de kunst van live-solo-piano te definiëren met een bloemlezing van 32 opnames, geplukt uit zijn Europese concerten van de afgelopen tien jaar. Gerubriceerd rond vier thema's - Dark/Light, The Concert, Intermezzo/Rückblick, E Minor/E Major - schakeert hij vele typische Mehldau-pareltjes tot een episch palet. Het is geen retrospectief of een etalage voor zijn virtuositeit, maar veel meer een boeiend verslag van de ontdekkingen die je met melodie, ritme en harmonie achter een piano kunt doen.

Hij is nooit gemakzuchtig of op effect uit, eerder vorsend. Hij neemt niets voor lief en wil altijd de laag eronder aanboren en het reliëf vinden. Mehldau werkt graag met repertoire dat een zekere stemming of grondtoon vertegenwoordigt en legt dat onder de loupe. Zo interpreteert hij popsongs van bijvoorbeeld Nirvana, Radiohead, Massive Attack, The Beatles, maar vind ook aangrijpingspunten in klassiek en jazzstandaards. Soms start hij met het herkenbare riff ('Blackbird'), rafelt deze uit elkaar en zet die op andere wijze weer in elkaar. Een volgende keer begint hij abstract en werkt dan heimelijk naar de herkenning toe ('Smells Like Teen Spirit' en 'My Favorite Things'). Soms werkt hij die groot georkestreerd uit, dan weer met subtiele melodiecontouren. Kenmerkend is dat het altijd in elkaar overvloeit en nooit haakse wendingen kent. Dit album is een veelzijdig avontuur, dat allerlei richtingen op beweegt. Het geeft een vrij compleet beeld van waar Mehldau als pianist voor staat.

'10 Years Solo Live' laat zien dat Mehldau een intuïtief of instinctief speler is. Hij is niet van de puntdichten of anekdotes, hij vertelt graag meeslepend in lange klassieke lijnen. Dat geeft hem de ruimte om in een soort muzikale hypnose te komen, waarbij het spelen onbedacht uit zichzelf voortkomt. De melodie die een eigen leven gaat leiden en zijn eigen noodzaak onderzoekt. We kennen dat natuurlijk ook van pianisten zoals Keith Jarret, die daar in tegenstelling tot Mehldau veel meer een theatraal element van maakt.

Dit gevleugelde album wordt toepasselijk afgesloten met de Brian Wilson-symfonie 'God Only Knows'.

Klik hier om te luisteren naar een albumtrack: 'Waltz For J.B. '.

Aanstaande dinsdag 1 december treedt het Brad Mehldau Trio op in TivoliVredenburg.

Labels: ,

(Kees Schreuders, 29.11.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.