Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Festival / Reportage
Jazzfestival Heerde: vestzak-kroegentocht
vrijdag 7 november 2014, centrum Heerde

Het Rabo Jazzfestival Heerde vond dit jaar voor de 38ste keer plaats en dat is een felicitatie waard. In 1976 debuteerde het evenement in het plaatselijke Dorpshuis en daar was het vervolgens 36 jaar lang niet meer weg te denken. Maar in augustus 2013 ging dat dicht om gesloopt te worden. Zodoende zocht het bestuur van het jazzfestijn naar een alternatief, dat gevonden werd aan de voet van de Johanneskerk, in café Rooster, alias Van Heck, de daar tegenover gelegen discotheek SQ en restaurant Vier Jaargetijden, even verderop. In het voorwoord van het programmaboekje rept voorzitter Joop van Schaik van de positieve reacties, vorig jaar, van bezoekers en musici, reden waarom andermaal voor deze horecagelegenheden gekozen is.

Daarmee is het festival, ooit een van de meer prominente provinciale showcases voor de muziek, een soort mini-kroegentocht geworden. Want hoewel het programma onverminderd kwaliteit biedt, is de presentatie toch een stuk informeler geworden. Eufemistisch gesteld. Op zich hoeven ze zich daar niet te schamen, met het trio van pianist Rein de Graaff plus baritonsaxofonist en pollwinnaar Gary Smulyan, Charlie Parkermuziek door een stel all stars onder leiding van altist Jacco van Santen en de Louis Armstrong Legacy van trompettist Michael Varekamp. Edoch: in café Van Heck kon je na tienen nog slechts van bovenop de sigarettenautomaat, turend over een diffuse zee van deinende koppen en door zweterige flarden wasem, gewaar worden dat het het bolhoedje van zanger Curtis T van de Soul Snatchers was dat daarginds zo monter op en neer wipte. Beetje mechanisch, die Snatchers.

Met het zaaltje zelf is overigens weinig mis. De opkringelende rook van decennia tabaksgenot had het plafond in zachte geelbruintinten gepenseeld. Langs het plafond en de muren woekert een chaotisch netwerk van buizen en snoeren, zoals zich dat vanzelf aan een café hecht, na verloop van tijd. Aan de muren foto's van 'Heerde in Oude Ansichten', door verstandelijk beperkten vervaardigde schilderijtjes, prijzenvitrines die van een groots verleden getuigen, spaarkastjes, een banier van FC Kobenhavn, boeketten droogbloemen.

Een paar uur eerder opende de salsaklas van Artez Zwolle het festival daar met dansmuziek die mank ging aan vals blaaswerk. Vrijwel gelijktijdig trapte aan de overkant de Big Band Allotria af met mainstream orkestmuziek die een stuk zuiverder klonk. Dit was ook voor het orkest de 38ste keer (!) en het bewees dat zijn rieten ook in de meest subtiele passages homogeen en subtiel bleven. Althans, voor zover je dat in de SQ kon vaststellen. Want dat is een soort grot met de akoestiek van een sportfondsenbad, uitgedost als een discotheek van drie verdiepingen, met balkons en discobollen en niveauverschillen (die de oorzaak zijn van de bloeduitstortingen op je schenen en de daarmee gepaard gaande schrijnende, dan wel doffe pijnen, de ochtend erna). Opzij en tegen de achterwand zijn spandoeken bevestigd, aan waslijnen en met duct tape, van de sponsors van het festijn. De Rabobank vanzelfsprekend ('jazzmuziek tot leven brengen'), maar ook de Rotary Club Hattem-Heerde ('draagt met genoegen bij aan dit grandioze jazzfestijn'), MTH Accountants & Adviseurs ('een goed gevoel') en Installatiebedrijf Gert Lammers v.o.f. ('vakmanschap en kwaliteit'). Die laatste kwalificatie kon ook op de verrichtingen van De Graaff en zijn gast Smulyan slaan. Uitgerekend van die twee was evenwel bitter weinig terug te vinden in het dofgalmende geluidsbeeld. Bassist Marius Beets bleek de gelukkige bezitter van het diploma Reddend Zwemmen D, die hoorden we wel, net als drummer Eric Ineke. Dat de pianist in 'Little Willie Leaps' een coherente ideeënstroom op overtuigende wijze vormgaf, moesten we maar zo'n beetje raden. Ik kreeg de indruk, dat de blazer een andere, meer laidback timing had, wat in curieuze faseverschillen resulteerde. Doch volgens De Graaff, na afloop, hadden ze goed gespeeld – we zullen hem maar op zijn woord geloven.

Iets dergelijks gold voor Humphrey Campbell, die met de Toon Roos Group zong. Campbell bezit een soort ingebouwde soul. Hij heeft een messcherpe timing en legt een voorkeur aan de dag voor smooth jaren tachtig-soul van lieden als George Benson en Al Jarreau. Maar ook saxofonist Roos slaagde er niet in de obstakels van de lastige akoestiek te overwinnen. Een barjuffrouw kon slechts met de grootste moeite boven de muziek uitkomen. En zonder microfoon! Wanneer is dat nieuwe Dorpshuis eigenlijk klaar?

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 17.11.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.