Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




In memoriam
Von Freeman

We schrijven 1982. Een mooi idee van de organisatie van het Groninger openluchtfestival Sterren in het Bos was dat. Vader en zoon Von en Chico Freeman, beiden tenorsaxofoon, op hetzelfde podium. Von, eveneens vader van alle jazzsaxofonisten van Chicago, versus Chico, die een stuk moderner speelde en niet vies was van opwindende fusion-experimenten.

Nou, het was al snel duidelijk wie hier de lakens uitdeelde. Met zijn kwikzilveren timing, zijn ideeënrijkdom en zijn voorkeur voor - laten we zeggen - laterale geluiden, stond Chico duidelijk op punten voor op het moment dat een stel boefjes uit de buurt de elektrische voorzieningen van het festival onklaar wist te maken. Vanzelfsprekend speelde het kwintet gewoon door. Edoch: waar was Chico gebleven? Ja, hij stond er nog wel, daar links op het podium, en je zag dat hij nog blies en de kleppen beroerde. Maar horen, ho maar. Zijn pa daarentegen, bogend op jarenlange ervaring in luidruchtige bluesclubs, immense ballrooms en geanimeerde dansavonden in boerenschuren, hoefde slechts een of twee tandjes bij te zetten om de duizenden festivalgangers naast en rond de vijver van het Sterrebos moeiteloos te bereiken.

Ja, dat geluid van Von Freeman. Sinds 11 augustus kunnen we dat nog slechts via de plaat beluisteren, die losjes in en uit de harmonieën glijdende dwarse sound. Begin jaren vijftig was hij een van de eerste leden van het Arkestra van toetsenspeler en esotericus Sun Ra. "Hij nam mij aan omdat iedereen in Chicago beweerde dat ik fout speelde – maar hij mocht dat wel! Hahaha! Ik paste prima in zijn orkest. Toen speelde ik nog alt."

Zelf luisterde Earle Lavon Freeman Sr. behalve naar de geijkte meesters Coleman Hawkins en Lester Young vooral naar Dave Young (geen familie), de tenorist van de band van de gebroeders Roy en Joe Eldridge. "Om je de waarheid te vertellen," verduidelijkte hij ooit, "ze beweren dat mijn sound zo origineel is – maar dat is-ie niet. Ik heb die van Dave Young. Wat het dan ook is wat ik heb," voegde hij daar relativerend aan toe. "Wat de saxofoon betreft, heeft hij mij heel wat bijgebracht over rieten en mondstukken."

Zo rond zijn elfde begon Freemans carrière in de showbusiness, als tapdanser in de dansstudio van Sadie Bruce. Op de DuSable Highschool had hij het geluk, de legendarische Captain Walter Dyett als muziekleraar te krijgen. Gene Ammons en Benny Green waren klasgenoten. Hij speelde met jazz- en showensembles en met bluessterren als Jimmy Reed en Muddy Waters maakte hij uitgebreide tournees. In 1965 sloot hij zich aan bij de (toen al 'ouderwetse') floorshow van zanger en entertainer Milt Trenier, de jongste telg van de fameuze Trenier Brothers.

Pas in de jaren zeventig, toen hij de vijftig al gepasseerd was, kreeg hij internationale erkenning. Dat dat zo lang duurde had ongetwijfeld te maken met het gegeven dat hij nooit van zijn geliefde Chicago naar New York verhuisde, wat iedere jonge jazzmuzikant geacht werd te doen. Liever speelde hij avond aan avond in de Enterprise, El Matador of de Green Lounge, waar hij de goeroe was van de generaties van saxofonisten die na hem kwamen. Von Freeman werd 88.

Labels:

(Eddy Determeyer, 21.8.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.