Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


 

The Jazztube
Mary Lou Williams & Cecil Taylor - 'Embraced'


De in 1978 op het Pablo-label verschenen dubbel-lp 'Embraced' van Cecil Taylor en Mary Lou Williams geldt voor velen als een van de weinige miskleunen in hun carrière. Want hoe is het in godsnaam mogelijk te verwachten dat de beste vooroorlogse bluespianiste en de onbetwiste koning van het artistiek verantwoord piano's in elkaar rammen samen iets coherents opnemen?

Het antwoord is heel simpel: dat is het niet. Het resultaat is vlees noch vis. Tegen deze tijd in haar carrière had Williams een live-routine opgebouwd die als een soort samenvatting van de muziek fungeerde. Ze begon met blues en boogiewoogie en eindigde de set met swing en gematigde bebop. Daartussenin kwamen alle variaties in stijl voorbij. Blijkbaar wilde ze, door Cecil Taylor te vragen, haar goedkeuring tonen over diens stijl, die zelfs in 1978 nog voor controverse zorgde - in ieder geval onder haar eigen publiek.

Maar dat was buiten de waard gerekend. Hoewel alle nummers een duiding hebben, zoals 'ragtime', 'blues' en 'bop changes on the blues', is het vooral Williams die zich daaraan houdt. Taylor doet gewoon wat hij het beste doet, liefst extreem vlug en vol met dissonantie. Daardoor klinkt het geheel nog het meest als een late Sun Ra-opname. Die keerde in de jaren tachtig ook terug naar traditionelere vormen, maar liet ze met smaak ontsporen in vreemde klanken. 'Sunrise In Different Dimensions' is daar een geweldig voorbeeld van.

Wat het verschil is, is dat Sun Ra zichzelf niet tegenwerkte. Er zijn op 'Embraced' een aantal momenten aan te wijzen waarop Williams net een bepaalde standaard blueslick speelt en Taylor er opeens middenin springt. Dat werkt lang niet altijd. Omgekeerd is Williams maar moeilijk in staat net zo far out te gaan als Taylor. Wanneer ze dit probeert, verliest ze veel van haar eigenheid.

Is dat kwalijk? Nee. Deze plaat mag dan nooit canoniek worden, interessant is hij zeker. Het laat de ambitie van Williams en het verlangen van Taylor zien. De ambitie om ook voor de toekomst relevant te blijven en het verlangen te laten zien wel degelijk een alom gerespecteerd musicus te zijn. Bovenal is er sprake van wederzijds respect en dat is goed hoorbaar. Dat het stylistisch maar af en toe goed uit de verf komt, maakt weinig uit. Wanneer het dat namelijk doet, is het opeens duidelijk hoe dicht al deze muziek uiteindelijk bij elkaar ligt.

Probeer het maar uit. Speel eerst de ene clip, vervolgens de andere, en dan beiden door elkaar heen. Dat geeft een goed beeld van het probleem waar Taylor en Williams mee te maken hadden. En het is nog leuk ook.

Labels:

(Sybren Renema, 8.5.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.