De fameuze Belgische gitarist heeft ruim 50 jaar ervaring als uitvoerend muzikant. De geboren Londenaar heeft samengespeeld met bassist Charles Mingus, violist Stephane Grappelli, trompettist Chet Baker, saxofonist Charlie Mariano, Larry Coryell en vele anderen. Samen met zijn landgenoot Toots Thielemans is hij het naoorlogs boegbeeld van de Belgische jazz.

De éminence grise verbindt zijn hele ziel en zaligheid aan zowel de muziek als zijn gitaar. Ook tijdens het optreden in Paradox blijkt dit eens te meer. Er worden maar liefst twee sets van een uur gespeeld. Het Philip Catherine Trio speelt organisch en uiterst degelijk met Bart De Nolf op de contrabas en Nicola Andrioli op piano. De Belgische gitarist ontvouwt zijn nog altijd unieke stijl met zijdezachte klankkleuren. Hij is overigens altijd al wars geweest van groteske, explosieve gitaar-erupties. Maar zeker nu de jaren verstrijken lijkt Catherine de melancholie en de lieflijkheid meer dan eens te omarmen. De Belg put rijkelijk uit zijn repertoire en omhelst zowel het romantische chanson, zoals in 'Les Amoureux Des Bancs Publics' van Georges Brassens, als de milde maar zeer elegant-zwierige vertolking van swingjazz, zoals in 'Seven Teas' of 'Piano Groove'. Andrioli neemt op rimpelloze en creatieve wijze veel soloruimte voor zijn rekening, zeker in het laatste deel van het concert. Twinkelende piano-improvisaties met een verfijnde, klassieke touch.

Het publiek in Paradox wordt echter niet alleen geraakt door Philips gevoelige snaren. Zijn vergeetachtigheid, zoals het niet op namen van mede muzikanten of titels kunnen komen, is confronterend. Philip Catherine stelt zich zeer kwetsbaar op door dit toe te laten en openlijk aan de orde te stellen of zelfs te becommentariëren. Hilarisch maar ook gedenkwaardig zijn de geparafraseerde woorden van zijn behandelend arts: 'In the left side of your brain there's nothing right... and on the right side there's nothing left...'

Echter, de muziek heeft zich hier niet door laten leiden. Het groepsgeluid en het sensitieve en empathische gitaarspel is ontwapenend, zeker in de huidige tijdspanne. De melodie is altijd leidend en het spel ontroert dan ook van het begin tot het eind. Het Oekraïense volkslied is een mooie apotheose van een in meerdere opzichten gedenkwaardige avond!

Foto's: Louis Obbens. Klik hier voor meer foto's van dit concert.

Labels: apr24, concert, Philip Catherine

(Louis Obbens, 22.4.24) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.