Je hebt vocalisten die zó geconcentreerd te werk gaan dat het lijkt dat ze uitsluitend voor zichzelf zingen. Je hebt er die in eerste instantie voor de band zingen, als 'een van de boys'. En je hebt vocalisten die zich primair tot het publiek richten. Voor al die concepten is wel iets te zeggen.

Masha Bijlsma is een van de boys. Maar, haast ze zich daaraan toe te voegen, "in de hoop dat ik de mensen ook meekrijg." Wel, de mensen gingen een heel eind mee, zondag in de middeleeuwse Jacobuskerk in Feerwerd. Terwijl het gebodene dus niet uitgesproken makkelijk of publieksvriendelijk was.

Al het materiaal was door muzikanten geschreven. Zangeres Abbey Lincoln reken ik dan voor het gemak ook maar even tot de instrumentalisten. Van haar werden een aantal indringende songs vertolkt, zoals die ook op Bijlsmas album 'For Love Of Abbey' terecht zijn gekomen. Het is duidelijk dat de Twentse uit hetzelfde hout is gesneden als haar New Yorkse voorbeeld. Of dat hun respectieve stammetjes in ieder geval in hetzelfde bos stonden.

Bijlsma is volstrekt gelijkwaardig aan de leden van haar kwintet, ook wat de collectieven betreft. Soms zijn die lijntjes unisono, soms harmonieert ze voorbeeldig met tenorist Ben van den Dungen en trombonist Ilja Reijngoud. Vaak is haar stem moeilijk te traceren in het sonore, orkestrale totaalgeluid van de band. Ze fraseert ook als een blazer, met name in een 'echt' jazznummer als 'Moanin’'. Daar hoorden we ook hoe viriel die Van den Dungen blaast. De groep speelt spatgelijk; de arrangementjes zijn deels van de hand van wijlen Rob van den Broeck, de voormalige pianist van de band. In de cohesie van het vijftal speelt bassist Ruud Ouwehand een cruciale rol. Zijn ritmische vamps houden de boel bij elkaar.

De instrumentale soli zijn to the point, lange exercities uit den boze. Reijngoud liet maar weer eens horen ('Brother Where Are You?') dat de trombone in feite niets meer of minder is dan de menselijke stem, maar dan van koper.

Intrigerend was Bijlsma's vertolking van het nummers 'Strollin’' van Charles Mingus. Ik had me nooit zo gerealiseerd dat dat liedje ook een verse heeft, een soort prelude dus. Het zal van de pen van George Gordon zijn geweest, geschreven voor zijn zus Honi. Die nam het in 1962 op. En Masha Bijlsma houdt het dus in leven.

Foto's: Jan Tempel

Labels: Abbey Lincoln, Ben van den Dungen, concert, feb23, Ilja Reijngoud, Masha Bijlsma, Ruud Ouwehand

(Eddy Determeyer, 4.3.23) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.