Ooit adviseerde ik een organisator van een oude stijl jazzfestival een aantal Lindy Hoppers van de op dat moment in opkomst zijnde jazzdancescholen voor zijn partij uit te nodigen. Die zouden op zijn minst de feestvreugde kunnen verhogen. Nou, zei de aangesprokene zuinigjes, ik weet niet of onze bezoekers daar prijs op stellen. Die willen naar die muziek luisteren. Als er mensen zijn die weglopen is dat jouw verantwoordelijkheid.

Die dansers kwamen er, uiteraard. Al was dat niet in de groten getale waarop ik had gehoopt: juist op die dag was er in Utrecht een landelijke bijeenkomst belegd voor het jonge danslustige volkje. Maar de bezoekers vonden het wel amusant en niemand liep de zaal uit.

Ja, maf hoor. Vanaf het allereerste begin tot diep in de jaren veertig was jazz bij uitstek dansmuziek. Dat hij een groot deel van zijn populariteit kwijtraakte had zeker met het verlies van die dansfunctie te maken. Zeker, op Charlie Parker werd nog steeds gedanst, alleen werden toen de bokken van de schapen gescheiden. Die bebop was snel en had grillige melodielijnen, zodat slechts de betere dansers het volhielden. Trompettist en vocalist Louis Armstrong, een van de grondleggers van de muziek, heeft zich wel eens negatief over de destijds nieuwe bop uitgelaten - al vraag ik me af in hoeverre die uitspraken uit hun context zijn getrokken. Armstrong heeft immers ook zijn bewondering uitgesproken voor zijn geniale jongere collegae, maar voegde daaraan toe dat die nieuwe vormen het publiek uit de clubs en danszalen zou wegjagen ("them cats are killing themselves"). Wat prompt gebeurde.

Dat bassist Bert van Erk zijn nieuwe programma Jazz To Dance To! noemde, kun je dan ook tot op zekere hoogte beschouwen als een vorm van tautologie. In het schitterende bovenzaaltje van café-restaurant-dorpshuis Eisseshof, dat een groot deel van de duizendjarige geschiedenis van het dorp heeft meegemaakt, had zich een vijftigtal potentiële danslustigen verzameld. Met 'Jumpin’ At The Woodside' was de aftrap veelbelovend. Baritonsaxofonist Laurens Blixma evoceerde in zijn dappere eentje de complete rietsectie van de Basie-band. 'Flamingo', het tweede stuk, bleek lastiger. Ondanks zijn goeie sound bleef Blixma, op alt inmiddels, toch wat nadrukkelijk in de schaduw van Earl Bostic.

Maar al die tijd hielden de dansfans zich gedeisd. Ja, er werd een beetje sur place gewiebeld. Dat veranderde toen vocaliste Linda Molenkamp 'Watermelon Man' inzette. Zoals dat meestal gaat moest de ijzige dansvloer gebroken worden door een duo dansmariekes. Daarna stroomde het vloertje fluks vol met aanhangers van Terpsichore. Missie geslaagd. Het puntige, om niet te zeggen vierkante ritme van slagwerker Jeroen van Olphen kreeg een meer plastisch karakter door de akkoorden die Erik Boddeke (in het dagelijks leven Prof. Dr. H.W.G.M. Boddeke, hoogleraar Neurowetenschappen) op zijn gitaar strumde. Het standvastige basspel van de leider hield iedereen op koers. Grappig, hoe vibrafonist René van Astenrode citaten door zijn solo in 'St. Thomas' vervlocht. Het paste er allemaal precies in. En 'Caravan' kreeg een vrijere preambule dan waarvan Juan Tizol, laat staan Duke Ellington, ooit had gedroomd.

Enfin, uw verslaggever, door zijn omgeving tot participerende journalistiek geprest, moet nog maar eens een tijdje in training.

Foto's: Hammie van der Vorst

Labels: Bert van Erk, concert, Linda Molenkamp, okt22

(Eddy Determeyer, 6.10.22) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.