Festival
Summer Bummer 2022

Ook dit jaar slaagde Sound in Motion er weer in om in De Studio te Antwerpen Summer Bummer te organiseren, met wederom een groot aantal musici uit de wereld van de experimentele muziek. Dit keer opgedragen aan trompettiste Jaimie Branch, die enige dagen geleden, nog veel te jong, overleed. Opmerkenswaard daarbij is dat er in twee dagen geen trompet klonk, helemaal geen koper overigens. Wel veel rieten en heel veel snaren. Het mocht de pret niet drukken.

Een opmerkelijke editie dus, ook vanwege het feit dat een groot deel van de aanwezige musici afkomstig is uit het Midden-Oosten, iets dat alles te maken had met de residentie van het Praed Orchestra!, een initiatief van Praed, ofwel klarinettist Paed Conca en de met elektronica werkende Raed Yassin. Verder hoorden we deze twee dagen Maurice Louca, Youmna Saba, Sam Shalabi, Radwan Ghazi Moumneh en Khaled Yassine. In het optreden van dat Praed Orchestra!, zestien musici sterk en in allerlei afsplitsingen daarvan. Het leverde mooie momenten op van muziek die balanceerde tussen free jazz, rock en diverse vormen van Arabische muziek. Een van de hoogtepunten in het concert van het Praed Orchestra! zat aan het einde, met een bijzonder intens zingende Alan Bishop, terwijl in andere stukken juist de meer ingetogen klanken overheersten. Bijzonder was ook het concert van The Dwarfs Of East Agouza (Bishop, Louca en Shalabi) eerder op de dag. Shalabi opende hier met felle rock, terwijl Louca er verderop verslavende ritmes ingooide, wat leidde tot een meeslepende maalstroom aan klanken, vaak zo kenmerkend voor de Arabische (pop)muziek.

Ook op zaterdag een drietal concerten van musici die elkaar vonden tijdens de residentie de dagen voor Summer Bummer. Alle drie kenmerkten ze zich door hun ingetogen karakter en de nadruk op klank, wellicht nog wel het sterkst tot uiting komend in de laatste optreden, waarin we Martin Küchen, Hanne De Backer en Alan Bishop op rieten aantroffen, vergezeld van de fenomenaal spelende percussionist Michael Zerang. Vooral het laatste stuk ging om pure klank, met Zerang op een soort van gong, qua klank de drie blazers dicht benaderend. Maar bijzonder was zeker ook de eerste van de drie met Louca en vier vrouwelijke musici: violiste Elisabeth Klinck, die op meerdere momenten dit festival bewees van alle markten thuis te zijn; harpiste Ann Eysermans, die helaas zaterdag als onderdeel van het Praed Orchestra! verstek moest laten gaan; Youmna Saba op oed en Els Vandeweyer op vibrafoon. Maar Saba hoorden we hier ook met hartverwarmende vocalen, waarmee ze de muziek het spirituele introk.

Het bleef deze twee dagen zeker niet bij Praed en alle afsplitsingen. Ocean Eddie, bestaande uit saxofonist Viktor Perdieus en de ook in het Praed Orchestra! aanwezige pianist Andreas Bral en accordeonist Stan Maris, verraste direct al met een prachtig ingetogen, dromerige set, de ideale klankwereld om zo'n festival mee te openen. Dat terwijl mooie repetitieve ritmes eveneens een grote rol speelden. Iets dat we ook terugvonden in de soloset van gitarist Tashi Dorji, zonder meer een van de hoogtepunten van dit festival. Zeer bijzonder was ook het optreden van Christer Bóthen, een inmiddels legendarische basklarinettist, op zaterdag. Waar hij zijn faam aan ontleent werd hier weer eens onomstotelijk duidelijk. De prachtige klank, het verfijnde gebruik van circulaire ademhaling, de vernuftige wijze waarop hij stiltes inzette: het laat niets te wensen over. Vooral het eerste deel met bassist Torbjörn Zetterberg kan worden bijgeschreven in de annalen. Halverwege mocht als gast drummer Hamid Drake aantreden en verruilde Bóthen de basklarinet voor de piano. Het deed me soms wel wat denken aan Abdullah Ibrahim, net zo swingend, de blues eer betonend.

Foto's: Geert Vandepoele