Festival
Jazz Middelheim 2022 Part 3
Aka Moon & João Barradas, Kurt Rosenwinkel Trio, Philip Catherine Piano Trio & Alexandre Cavaliere, Fred Hersch Trio & Desguin String Quartet, maandag 15 augustus 2022, Park Den Brandt, Antwerpen

Zoals ieder jaar heeft Jazz Middelheim ook nu weer een coachingstraject uitgestippeld, waarbij een beroemde jazzmuzikant studenten van het Conservatorium Antwerpen uitdaagt om zichzelf te overstijgen in een samen uitgewerkte set, die ze live brengen op het podium van Jazz Middelheim. Dit jaar is de Deense gitarist Jakob Bro die met Flight Of The Black Zebra zorgt voor een avontuurlijk begin van deze laatste festivaldag.

Aka Moon heeft een jubileum te vieren. In 1992 begonnen saxofonist Fabrizio Cassol, bassist Michel Hatzigeorgiou en drummer Stéphane Galland dit trio, genoemd naar een Pygmeeën-gemeenschap waar ze even daarvoor verbleven. Het trio kenmerkt zich nog steeds door de powervolle groove en pakkende thema's, die met aanstekelijk spelplezier worden gebracht. Gallands stuwende en strakke drumwerk in combinatie met Hatzigeorgiou's lekkere attack en stevige basgitaargeluid, soms met een funky inslag, staan garant voor een ijzersterke ritmesectie. Leuk detail: Galland werkt met twee snaredrums, beide verschillend getuned. Voor deze gelegenheid trad Aka Moon aan met de Portugese accordeonist João Barradas. Een geweldenaar op zijn instrument, dat hij stante pede kan muteren in een zogenaamde synth accordeon, waarna iemand die zich buiten de festivaltent bevindt zou kunnen denken dat er ook iemand op Fender Rhodes meedoet. Hij toont zich in zijn solo's al net zo meeslepend als Cassol, wiens priemende en zangerige altsax Aka Moon vervolmaakt. Gekend zijn hun oosters getoonzette stukken, die zich langzaam ontvouwen, vaak vanuit inleidend saxofoonspel. Maar ook voor extatisch werk met jazzrock-elementen draait het drietal zijn hand niet om. En plots kun je verrast worden door een razendsnelle unisono interlude van bas en accordeon. Een heerlijk concert.

Het trio van gitarist Kurt Rosenwinkel brengt op Middelheim een repertoire van wat minder bekende standards en een enkele eigen compositie, zoals te horen is op hun laatste album 'Angels Around' uit 2020. Met Rosenwinkels 'Simple #2' start het concert vrij mainstream, met een hard geluid en veel guitar-wizzardy. Heel wat beter is 'Self Portrait In Three Colors', een mooi rustig stuk geschreven door Charles Mingus. Hierin komt de triosound goed tot zijn recht. Het stevige 'Punjab' van Joe Henderson geeft Gregory Hutchinson ruimte voor een eerste, typisch Amerikaanse hard aangeslagen drumsolo. Zijn trading fours met rimshots in een stuk van Jobim zijn heel wat interessanter. Het spel van Rosenwinkel heeft meer zeggingskracht als hij het wat kleiner houdt, in de ballads bijvoorbeeld. Dan krijgt zijn gitaarspel en -klank ook meer reliëf. In een bluesy stuk horen we pure, relaxte gitaarklanken op een bedje van fijn brusheswerk. Het optreden eindigt memorabel met een opzwepende solo van Hutchinson, waarin hij alles uit de kast haalt.

Daarna is het tijd voor een levende gitaarlegende: Philip Catherine. Hij opent met een prachtige uitvoering van 'Lover Man'. Zijn drumloze trio is geweldig op elkaar ingespeeld. Met name de piano van Andrioli en de gitaar van Philip vormen een elkaar subliem aanvullende twee-eenheid. Ze dartelen om elkaar heen, maar gaan plots ook op in een volle unisono. Maar ook bassist Bart De Nolf maakt intrinsiek deel uit van het trio, met zijn warme basgeluid. Catherine verstaat de kunst van de 'kleine' noten, die hij belangrijk kan maken, al kan hij net zo goed rinkelende akkoorden aanslaan. Hij legt zoveel gevoel in zijn spel. Catherine's gitaarspel raakt je in het hart, maar ook Andrioli's parelende pianolijnen zijn van een adembenemende schoonheid. Verstild soms, haast contemplatief. Tranentrekkend mooie lijnen strooit hij schijnbaar moeiteloos uit zijn mouw. Dan sluit violist Alexandre Cavaliere aan voor het aan Catherine's kleinzoon opgedragen 'Clement', een duo voor gitaar en viool. Een fijn tweegesprek. 'Broken Wing' volgt, een song die de gitarist nog speelde met Chet Baker. Mooi detail: Catherine die alles stillegt voor een echte pianosolo van Andrioli, waarna de viool elegant aanhaakt. Culminerend in een soort danser à deux. Het concert wordt besloten met een gevoelige interpretatie van het Oekraïense volkslied 'Sjtsje Ne Vmerla Oekrajiny', wat zoveel betekent als 'Oekraïne is nog niet vergaan'. Een mooi hart onder de riem.

Al van jongs af aan is Fred Hersch gefascineerd door de klank van het strijkkwartet. In de concertloze coronajaren putte de pianist kracht en inspiratie uit meditatie en nam hij een album op waarin hij zijn jazztrio laat samenvloeien met een strijkkwartet: het eind vorig jaar verschenen 'Breath By Breath'. Op Jazz Middelheim brengt Hersch dit project met een Europese setting: het Antwerpse Desguin Quartet, de Nederlandse bassist Clemens van der Feen en de Duitse drummer Jonas Burgwinkel. De vertolkte Sati Suite maakt indruk met prachtige, zwierige thema's en ademt een sfeer van elegantie en grandeur, in een mooie podiumopstelling: het trio staat in een halve boog rondom het strijkkwartet dat vooraan zit. De combinatie voelt heel naturel aan; nergens klinkt het ook maar een moment als geforceerd, mede dankzij de sterke composities - die zeker ook een zalvende en meditatieve inslag hebben - en gelaagde arrangementen. Een experimenteler stuk valt op door het slimme gebruik van ruimtes tussen de noten en pizzicatospel door de strijkers. Impressionistisch en subtiel. Na de suite speelt de groep nog enkele losse stukken, waaronder 'Pastorale' - een hommage aan Robert Schumann, jazz in perfecte symbiose met klassiek - en Monks 'Pannonica', solo ingeleid door Hersch en strijkend overgenomen door Van der Feen. Een waardige afsluiting van wederom een prima editie van Jazz Middelheim.

Klik hier voor een fotografisch verslag van de vierde dag van Jazz Middelheim door Cees van de Ven.