Cd's
Ocean Eddie - 'Ocean Eddie' (El Negocito, 2022)
Augusto Pirodda Septet - 'The Monkey And The Monk - Concerto For Jazz Septet In Three Movements' (El Negocito, 2022)
Opnames: 17-19 november 2021
Les Chroniques De l'Intutile - 'L'Occurence' (El Negocito, 2021)
Opnames: 6 april | 30 oktober 2019

De komende tijd hier aandacht voor nieuwe uitgaven van musici die te zien en te horen waren op het vorig weekend gehouden Summer Bummer [EEN RECENSIE VAN DIT FESTIVAL VOLGT NOG, RED.]. Te beginnen met Ocean Eddie, dat het festival vrijdag opende. En als we dan toch bezig zijn met El Negocito, waar hun titelloze debuut verscheen, kunnen hier direct twee andere albums aan bod komen. Pianist Augusto Pirodda tekent met zijn septet voor 'The Monkey And The Monk' en eind vorig jaar bracht Les Chroniques De l'Inutile het tweede album, 'L'Occurence (Concert Takes)', uit, dat hier ook nog niet aan bod kwam.

Accordeonist Stan Maris, pianist Andreas Bral en saxofonist Viktor Perdieus vormen samen Ocean Eddie, daarmee verwijzend naar een maalstroom of draaikolk die kan ontstaan op zee. Vreemd is die benaming niet, want zoals ook reeds bleek tijdens het concert, is dit trio sterk in het creëren van meeslepende ritmische patronen. Opener 'Ochre' vormt daar direct een mooi voorbeeld van, maar ook als hier wat minder sprake van is, zoals bijvoorbeeld bij 'Isme' of het zeer ingetogen 'Spirit Plumbing', heeft de muziek toch een dwingend en meeslepend karakter. En het is prachtig hoe mooi de klanken van deze drie instrumenten in dit laatste stuk met elkaar samenvallen. De spanning komt ook goed tot uiting in 'Gioite', waarin Perdieus' sopraansax een voorname rol speelt. In 'Ask' en het vrij lange 'Molanopedie 3' is het Bral die de kar trekt, in het eerste stuk met vederlichte patronen op de piano, in het tweede middels met donkere klankwolken ontlokt aan het harmonium, waar Maris prachtig bij aansluit. Een van de mooiste stukken van dit boeiende album.

Met 'The Monkey And The Monk - Concerto For Jazz Septet in Three Movements' maakt pianist Augusto Pirodda eveneens een debuut en wel met dit nieuwe septet, waarin we verder aantreffen: Ben Sluijs op altsax en -fluit, Sam Comerford op klarinet, tenor- en bassax, Laurent Blondiau op trompet en bugel, Manolo Cabras op bas, Marek Patrman op drums en tot slot neemt Lynn Cassiers vocalen en elektronica voor haar rekening. Voorwaar een bijzondere line-up met een aantal van de belangrijkste jazzmusici van dit moment. In 'The Monkey And The Monk' gaat Pirodda naar eigen zeggen op zoek naar de scheidslijn tussen het volwassen ik en het kind dat altijd aanwezig blijft en het voor ons allen aanwezige spanningsveld daartussen, mooi verwoord in de titel. Dat krijgt prachtig muzikaal vorm, met als mooiere momenten die solo's van Sluijs (weinigen kunnen zo mooi fragiel een solo neerzetten), Blondiau en van Pirodda zelf in het derde deel. Een belangrijke rol ligt er ook voor de teksten - gelukkig afgedrukt op het inlegvel bij de cd - treffend vertolkt door Cassiers. En natuurlijk is het niet altijd verstilde muziek die er klinkt, die twee kanten in ons zijn immers ook regelmatig met elkaar in gevecht, iets dat mooi verklankt wordt in het tweede deel. De lp bevat als aanvulling het bijna een kwartier durende 'The Unbearable Lightness Of Freedom', ongetwijfeld verwijzend naar Milan Kundera's beroemde roman 'De ondragelijke lichtheid van het bestaan'. We horen hier Pirodda solo op piano.

In mei 2017 besprak ik het eerste album van Les Chroniques De l'Inutile, het eveneens bij El Negocito verschenen 'Virgule'. Bijna vijf jaar later, eind vorig jaar, verscheen de opvolger, 'L'Occurence (Concert Takes)'. De bezetting is nagenoeg hetzelfde gebleven, alleen tenorsaxofonist Gregor Siedl is niet langer van de partij. Nu is deze band onder leiding van gitarist Benjamin Sauzereau dus een sextet. Erik Bogaerts en Pierre Bernard nemen de rieten voor hun rekening en verder horen we pianist Eric Bribosia, ook actief op de Fender R, bassist Lennart Heyndels en drummer Jens Maurits Bouttery. We kennen Sauzereau inmiddels wel en weten dus zo ongeveer wat we kunnen verwachten: beeldende klanken, hecht doortimmerde harmonische structuren, muziek kortom die vaak meer wegheeft van hedendaags gecomponeerd of van filmmuziek dan van jazz. Neem dat prachtige 'L'Autee Malentendu', met die voorzichtige noten van Bribosia, terwijl de blazers op de achtergrond subtiele lijnen trekken. Gaandeweg wordt de muziek ruiger en zetten met name de blazers het geheel op scherp. Want ook dat is Sauzereau: uitstapjes naar de free jazz en de rock zijn hem zeker niet vreemd. Sauzereau zelf horen we uitgebreid in het krachtig swingende 'Une Question Impertinente Est Une Question Pertinente', heerlijke titel overigens. Zo lekker stomend klinkt bij vlagen ook 'La Subterfuge', met al even boeiend gitaarspel, al lees je dat aan het dromerige begin niet direct af. De Fender Rhodes komt prachtig van pas in 'Presque Convive', waarin duistere klanknevels ontsnappen aan mijn luidsprekers die worden versterkt door Sauzereau's gruizige gitaarspel. Prachtig is ook dat verhalende 'Les Aventures d'Ignace Dabrowski', met onder andere een knetterende solo van Bogaerts en boeiend drumwerk van Bouttery.