De Zweedse saxofonist en klarinettist Fredrik Nordström is bij ons geen echt bekende naam. Toch bouwde hij de afgelopen twintig jaar een stevige reputatie op en werkte hij samen met vooraanstaande musici als Gerald Cleaver, Palle Danielsson, Bobo Stenson, Johan Berke en Sandra Hempel. In 2020 vormde hij met trompettist Staffan Svensson, gitarist Andreas Hourdakis en bassiste Ilaria Capalbo een nieuw kwartet, waarvan vorig jaar april bij Nordströms eigen Bluenord Records een eerste album verscheen: 'Dolores: One'. En eind vorig jaar kwam 'Dolores: Two' uit, met stukken uit dezelfde opnamesessie. Tijd om de muziek van dit kwartet, met voor ons onbekende musici, eens onder het vergrootglas te leggen.

Opvallend aan dit kwartet is dat het geen drummer heeft. Dat kan voor een deel worden verklaard door Nordströms liefde voor Scandinavische folk, iets dat een prominente plaats inneemt in zijn werk, getuige ook zijn vorige album 'Svensk Standards'. Vrijwel alle composities zijn van Nordströms hand, slechts één uitzondering bevestigt de regel: John Coltrane's 'Central Park West', waarmee 'Dolores: One' wordt afgesloten.

Dolores: One' begint met 'Algorithm Changes', een compositie die direct laat horen waar de kracht ligt van dit kwartet: melodieuze, ingetogen jazz, met soms wat ruimte voor meer abstracte uitingen. Het eerste element zorgt voor mooi en meestal vrij introvert spel, het tweede element geeft de nodige spanning aan de muziek. 'Sun Bleached' en 'The Big Question', beide te vinden op 'Dolores: Two' getuigen hiervan. Er is ook ruimte voor indrukwekkend samenspel, zoals Nordströms baritonsax en Svenssons trompet laten horen in 'Signpost' en 'Mirus', de opener van 'Dolores: Two'.

Nordström heeft dus duidelijk een voorkeur voor ingetogen stukken, muziek die ademt en waarbij de noten de ruimte krijgen. Een enkel stuk heeft iets meer tempo, zoals '19 Southbound' op 'One' en 'Canadian Tuxedo' op 'Two', maar ook dan kunnen we nog gerust van ballades spreken. Hij heeft voor dat ingetogen werk precies de goede musici uitgezocht; alle drie weten iedere keer - al dan niet letterlijk - de juiste snaar te raken. Zoals hierboven reeds gesteld speelt abstractie geen grote rol, maar het is zeker ook niet afwezig. Het meest kenmerkende stuk waarin de abstractie voorop staat is het veel te korte 'Drop', dat samen met 'Rise' op 'One' en 'Ground Frost' op 'Two' overigens ook een van de weinige stukken is waarin we Nordström op klarinet horen. Wie deze man en zijn collega's niet kent, maar houdt van de muziek die het ECM-label uitbrengt, kan deze albums ongezien aanschaffen.

Labels: cd, Fredrik Nordström

(Ben Taffijn, 16.2.22) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.