Was het klassiek? Was het jazz? Waren het Supermen? Het was natuurlijk gewoon muziek die de respectieve persoonlijkheden van cellist Ernst Reijseger en pianist Harmen Fraanje weerspiegelde. Fraanje bewoog zich ergens tussen verstilde mijmeringen à la Erik Satie en de stampende brutalistische taal van Sofia Gubaidulina, terwijl Reijserger (uiteraard) niet kon laten er een royale dosis cellosuites van Johann Sebastian Bach doorheen te rommelen - op zijn eigen wijze, dus.

Beiden zijn romantici. Bij de pianist uitte zich dat in zowel zijn impressionistische schetsen als in zijn expressionistisch gebonk. Het duo begon zijn recital met een voorzichtig aftasten van elkaar en het terrein - wat al vrij snel tot intense erupties leidde. Grosso modo kun je stellen dat de gespeelde structuren opgebouwd waren uit vrije improvisaties en afgesproken melodische fragmenten. Als een golfpatroon bestaande uit buiken (impro) en knopen (discipline). Alsof de muzikanten piketpaaltjes in het sonische veld hadden geslagen, oriëntatiepunten van waaruit ze zich met volle overgave in de improvisaties stortten. Dat ze dezelfde taal spraken was duidelijk - alleen de dialecten verschilden. Soms ramden de kunstenaars elkaar midscheeps, wat in een wonderlijk welluidende warboel kon resulteren. Een mooie dissonant is niet lelijk.

Ik zag dat nogal wat bezoekers met geloken ogen zaten te genieten. Benieuwd wat die hebben meegemaakt.

Foto's: Hammie van der Vorst

Labels: concert, Ernst Reijseger, Harmen Fraanje, okt21

(Eddy Determeyer, 1.11.21) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.