De Lokerse Jazzklub had het zeer goede idee om voor een van de slechts twee Belgische concerten (!) het Berlijnse kwartet Azolia uit te nodigen. Gezien de zeer hoge kwaliteit van dit project is het verbazingwekkend dat deze groep niet meer speeldata kan vinden in België (noch in Frankrijk of ergens anders). Dat zou verholpen moeten worden.

In Berlijn valt de muur al meer dan 30 jaar, maar we moeten helaas constateren dat hij nog steeds erg aanwezig is als het gaat om 'de grenzen verlaten' of eroverheen gaan. Deze grenzen zijn vaak het onderwerp geweest van conflicten. Dit is precies waar 'Not About Heroes', het nieuwste album van Azolia, over gaat.

Het kwartet heeft een schitterend repertoire opgebouwd rond de geschriften van de Engelse dichter en journalist - antimilitaristische en onwillige soldaat - Wilfried Owen, die aan de vooravond van de wapenstilstand van 1918 op het slagveld sneuvelde. De kracht van de woorden en de boodschap die de dichter wilde overbrengen, wordt wonderbaarlijk en intelligent versterkt door arrangementen die sober maar zeker niet krachteloos zijn. Dit is kamerjazz met een eigenaardige sfeer die vooral uitnodigt tot reflectie, meditatie, melancholie, maar zeker ook een soort van optimisme.

Azolia wordt dan ook geleid door Sophie Tassignon (zang) en Suzanne Folk (altsax, klarinet, zang), die uitstekend begeleid worden door Andreas Waelti op contrabas en Lothar Ohlmeier op basklarinet of sopraansax.

Elk stuk is een verhaal, een gezichtspunt, een allegorie die de menselijke domheid benadrukt. De poëzie is serieus, de boodschap is sterk. Waren de oorlogen van '14, '40 en volgende echt niet genoeg? Zullen we het ooit leren? Dat zijn de vragen waarmee Azolia ons confronteert.

Het talrijke publiek in de Lokerse Jazzklub toont zich geboeid door het onderwerp en de muziek van de groep. Het moet ook gezegd worden dat de stem van Sophie Tassignon iets magnetisch heeft. Het unieke bereik en het zeer specifieke timbre zijn bij uitstek geschikt voor deze groepsformatie. De klanken, vaak gedempt, staan in dienst van bitterzoete melodieën. Basklarinet en altsax roepen deze verdigriskleur op, deze olijf- en okerpatina's, terwijl de contrabas de houtachtige en rokerige kant van grote villa's uit de vorige eeuw, doordrenkt van geschiedenis, verder versterkt. De muziek is heel suggestief en tegelijkertijd heel open. De muzikanten weten een intieme sfeer te creëren, vol subtiliteiten en nuances, maar ook met verrassingen en inventiviteit.

Andreas Waelti gebruikt lichte effecten op de contrabas. Zijn vingers glijden over de snaren en behouden het 'ongemak'. Als hij de strijkstok gebruikt is het om ons nog dieper in de diepten van de ziel te trekken. Meer eigentijdse grappen, zoals een abstracter lied of een hikkende scat ('Happiness'), schudden onze zekerheden door elkaar. Verrassende ontsnappingen van Ohlmeier, op de sopraan ('Futility') en vooral op de basklarinet, destabiliseren ons.

De dialoog tussen altviool en contrabas, of tussen klarinet en contrabas, biedt alle vrijheid aan de verbeelding. Ja, we zijn in de geest van de dichter. En het is niet de solo van Suzanne Folk in een circulaire ademhaling ('Greater Love') waardoor we eraan zullen ontsnappen.

Een rilling loopt over je rug als stem en basklarinet perfect samenkomen, precies op de noot. Geweldige kunst. Evenzo wanneer Sophie en Suzanne merken dat ze canon zingen. De controle is totaal en de emotie is gegarandeerd. Het is 'gewoon' mooi.

Dit project is ontroerend en vooral essentieel. Dus een mooie, grote tour in België en elders zou deze wereld er alleen maar beter op kunnen maken.

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Labels: Azolia, concert, Lokerse Jazzklub, sep21

(Jacques Prouvost, 30.9.21) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.