Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd
Michael Moore portret - deel 1

The NDR Bigband with Michael Moore - 'Sanctuary' (Ramboy, 2020)
Opname: 22 juni 2017

Door zijn ingetogen stijl zie je het snel over het hoofd, maar rietblazer Michael Moore blijft een van de sleutelspelers van de Nederlandse jazz en improvisatie. Zijn veelzijdigheid en meesterschap - als componist, arrangeur, bandleider en improvisator - bewees hij een tijd geleden nog met drie fraaie releases op zijn eigen Ramboy-label. Vandaag het eerste schijfje: 'Sanctuary', Moore's samenwerking met de NDR Bigband.

Op de drie dozijn releases die Moore intussen uitbracht via Ramboy hoor je vooral kleinere bezettingen, van trio's tot kwintetten, maar natuurlijk heeft de man ook ervaring met grotere ensembles. Zo organiseerde hij ter gelegenheid van zijn zestigste verjaardag nog een 8-koppig Bigtet, hoorde je hem onlangs met het Xavier Pamplona Sextet, en dan is er natuurlijk het ICP Orchestra, een tentet dat regelmatig in de weer is met extra gasten, zoals op hun recentste worp, 'De Hondemepper'. Maar een echte bigband is natuurlijk nog wat anders. Een uitnodiging door de 18-koppige Hamburgse NDR Bigband laten schieten was geen optie. In januari van 2019 kwam de bende een week samen voor repetities, opnames en performances, met Sanctuary als resultaat.

In plaats van te werken met een nieuw repertoire koos Moore ervoor om eigen materiaal te recycleren. De meerderheid van de composities verscheen op eerdere Ramboy-releases, sommige uit het vorige millennium. Twee arrangementen bestonden al, de rest was op maat van dit project. Het resultaat is wat grootser opgevat dan de doorsnee releases (wat wil je, met naast de leider nog dertien blazers), maar getuigt al net zozeer van Moore's veelzijdigheid. Overweldigend ensemblespel hoor je hier trouwens zelden, het is niet dat soort plaat. Veeleer dan in te zetten op collectieve kracht, bonkende swing en bombast, maakt Moore vooral gebruik van dynamische mogelijkheden, variatie in klankkleur en stijl.

Er gaapt zo een behoorlijke afstand tussen de Stravinsky-hommage 'Igor' (dat een pak meer vrijheid toelaat dan een gemiddelde orkest-performance), het sepiakleurige 'Trouble House' (een prachtig ontluikend stukje americana) en 'Fogo Von Slack', dat Moore ooit schreef voor een blazerskwintet, maar hier sereen uitgevoerd wordt door een klarinettrio. De medley waarmee geopend wordt, 'Sweet-Briar/Southwesterly', was oorspronkelijk geschreven voor Moore's Fragile Quartet en krijgt hier een toepasselijk genuanceerde uitvoering, terwijl 'Anomalous Soul', ooit nog opgenomen door Moore met Fred Hersch en Mark Helias, ook hier innig samenspel van klarinet, piano en bas in de kijker zet.

De fijnbesnaarde arrangementen neigen soms haast naar de klassieke wereld, maar blijven ook verrassen. Zo breekt Sandra Hempels gitaar 'Brunheiras' stekelig open, wordt er in 'Providence' lekker uitvoerig gesoleerd zonder er zo'n klassieke bigband-parade van te maken en gaat het titelnummer, een stuk voor Moore's moeder, uiteindelijk mikken op de heupen, met de leider die de ronkende basklarinet nog eens ter hand neemt. Moore en compagnie blijven op smaakvol en elegant terrein, maar dan zonder de steriele interactie of pompeuze kitsch die daar vaak bij komt kijken. Je hoort het spelplezier, ook al is het dan van een heel andere soort dan de Hollandse anarchie. Mooie bonus: achter de drumkit zit niemand anders dan Tom Rainey.

Klik hier om dit album te beluisteren.

Deze recensie verscheen ook op Enola.be | Foto: Cees van de Ven

Labels: ,

(Guy Peters, 19.12.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.