Twee albums, beide opgenomen in het Amsterdams Zaal 100, "toen het nog kon", zeggen we dan en beide met dezelfde ritmesectie: Raoul van der Weide op bas en Onno Govaert op drums. Twee musici, die, al zijn ze allebei van een andere generatie, fors hun stempel drukken op de hedendaagse geïmproviseerde muziek in onze landen.

Laten we beginnen met het trio Spirit In Spirit waarin we naast Van der Weide en Govaert de Portugese altsaxofonist José Lencastre aantreffen. Vreemd ritmisch gaat het eraan toe in de opener van 'Live At Zaal 100', 'Illogical Truth'. Ik neem Afrikaanse invloeden waar in het spel van Van der Weide, maar vooral in dat van Govaert, die hier ruim baan krijgt en - ondanks dat hij met brushes werkt - weet te overtuigen met krachtig spel. Aansluitend doorbreekt Lencastre het ritme met een soepel glijdende partij. Intussen zorgt Van der Weide op de achtergrond voor de groove, tot het aan hem de beurt is om te soleren. Krassend horen we hem over de snaren raggen, de grenzen van het betamelijke aftastend.

Meanderend spel op de sax in 'A Call For Healing?', terwijl Govaert en Van der Weide op boeiende wijze weerwoord bieden. En ja, ook hier speelt het ritme een grote rol, al gebeurt dat wederom op ongewone wijze. 'Walk In The City', aanvankelijk een duet tussen Govaert en Van der Weide klinkt al net zo dwars creatief. Bijzonder is ook 'Whispering Clouds', dat begint met spannend spel van Van der Weide, die zich bedient van de strijkstok. Aansluitend haakt Govaert aan en vermengen de klanken zich tot een fel en repetitief ritmisch patroon. Een patroon dat door wordt getrokken in 'Spirit In Spirit' en dat, mede dankzij het hoge spel van Lencastre, wel wat weg heeft van de zogenoemde fife & drum-muziek uit het noorden van Mississippi. Tot slot klinkt 'That’s It', een mooie titel voor een laatste nummer.

In Scrambled Harmonies vinden we naast Van der Weide en Govaert twee musici waar ze vaker mee samenspelen: gitarist Henk Zwerver en toetsenist Nico Chientaroli. Als vijfde horen we tenslotte de voor mij onbekende tenorsaxofonist Andrius Dereviancenko. Op 'Stella Art', gezien de hoes duidelijk verwijzend naar het befaamde biermerk, staan vijf enerverende stukken.

Met 'Pointing' belanden we al direct in een maalstroom van klanken, waarbij vooral de bijdragen van Dereviancenko en Zwerver opvallen. 'Sof A Spud' werpt licht op de naam van dit kwintet; hier klinkt geen noot normaal. Zo onwezenlijk als de door Van der Weide ontworpen hoes van dit album, zo onwezenlijk geklutst klinkt hier de muziek. Gaandeweg komt het peloton echter op stoom en geraken we onvermijdelijk weer in een maalstroom terecht. Ook niet te versmaden: de psychedelische klanken die Chientaroli verderop uit zijn keyboard perst. En over structuur gesproken, de titel van 'Cracklescramble' zegt natuurlijk al genoeg. En toch ontwaren we juist hier een zeer lyrische saxpartij van Dereviancenko, tegen de stroom in roeien noemen we dat. In 'Extended Undertones' speelt deze man eveneens een grote rol, geflankeerd door Govaert, wiens spel hier uitermate getergd en getormenteerd klinkt. Tot slot klinkt 'Didn’t We Do This Before...?', wat ik wederom een bijzonder leuke titel vind voor een laatste stuk.

Labels: cd

(Ben Taffijn, 27.10.20) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.