Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd's
Dirk Serries portret - deel 2
Colin Webster & Dirk Serries - 'Light Industry' (A New Wave Of Jazz, 2020)
Opname: 8 september 2018
Tom Malmendier & Dirk Serries - 'Vanguard' (A New Wave Of Jazz, 2020)
Opname: 15 september 2018

Een nieuwe worp cd's (acht in totaal) op A New Wave Of Jazz biedt de mogelijkheid om weer eens uitgebreid in te zoomen op de persoon Dirk Serries. Niet voor het eerst, maar aangezien de man zich blijft vernieuwen, blijven wij hem hier bespreken. Daarom in dit eerste verslag twee duo-albums, in een tweede verslag gevolgd door twee trio-albums en een kwartet. Dat daarbij direct een keur aan geestverwanten voorbijtrekt - Serries is de laatste tijd niet meer zo van de vaste bezettingen - is alleen maar een voordeel. Eén zo'n geestverwant is saxofonist Colin Webster. Ze kennen elkaar al jaren en werken onder andere samen in het Kodian Trio, Tonus en Fear Falls Burniing en maakten eerder, in 2018, samen 'Gargoyles'. En nu ligt er 'Light Industry'.

Verkennende bewegingen van Serries in 'Spring' en Webster, die de kleppen van zijn altsax beroert en speelt met valse lucht. Het is alsof ze nog even op gang moeten komen. Gaandeweg haken de patronen in elkaar en bemerk je dat ze niet voor het eerst samen spelen. Bijzonder is daarbij de wijze waarop Webster zijn sax bespeelt; als ware het percussie, een stijl die opvallend goed past bij Serries' al even percussieve gitaarspel. Voor we een herkenbare saxklank horen, zijn we drie minuten verder. Maar dan horen we wel dat typische Webster-geluid: zangerig, met een hang naar lyriek en aanschurkend tegen de melodie enerzijds en schril, disruptief en grensverleggend anderzijds. Met 'Bearing' gaan we weer terug naar af, naar de schermutselingen in het grensgebied. Dit keer blijven de twee in deze wat onbestemde regionen voor een eersteklas klankspel, al zorgt Webster soms voor meanderende klankpatronen. 'Switch' kent iets dat je met wat fantasie een ritme kunt noemen, neergelegd door Serries. Webster bouwt erop door, maar doorkruist het evengoed op fantasievolle wijze. Websters sax klinkt aanvankelijk in 'Blade' als een misthoorn, terwijl Serries op de achtergrond trefzekere accenten plaatst. Maar wat begint als een stemmig stuk transformeert langzaam maar zeker in een weerbarstig duet. In 'Wires' beginnen we piepend, sissend en knarsend en met geen mogelijkheid is te ontdekken wie nu precies welk geluid maakt. En ook hier is structuur weer ver te zoeken en lijken de twee elkaar vooral af te tasten. Een beeld dat in 'Nail', dat tot slot van dit album klinkt, niet wezenlijk verandert.

Een week later zit Serries weer in dezelfde studio in Anderlecht, maar nu samen met drummer en percussionist Tom Malmendier. Dezelfde Malmendier die hier onlangs nog voorbijkwam in gezelschap van accordeoniste Emilie Škrijelj, die ook prima overweg kan met live elektronica. Het titelloze debuut van Les Marquises maakte daarbij indruk en biedt een referentiekader voor dit album. Serries en Malmendier delen een minder intense geschiedenis dan Serries met Webster heeft, maar vreemden voor elkaar zijn het geenszins. Ze speelden vorig jaar oktober samen tijdens het door Serries in De Singer gehouden festival, aangevuld met Tom Jackson en deelden in oktober 2017 het podium met de Canadese gitarist Eric Quach - beter bekend onder zijn alias Thisquietarmy - in Bochum, waarvan de opnamen verschenen op 'Hell'. In Anderlecht kwam het tweetal samen voor 'Vanguard'.

Met 'Incus' kiest het duo voor een vrij heftige opening, met name door het weerbarstige en verontrustende spel van Serries. Een lijn die wordt doorgetrokken in 'Twelve Tone', waarin de twee musici elkaar uitstekend weten te vinden in een overvloed aan dwarse klanken en in het titelstuk, waarin het tweetal een landschap inricht vol voetangels en klemmen. Ingetogen gaat het eraan toe in 'Coded Ideal' en 'Adrift'. Die opmerkingen over schermutselingen in het grensgebied kunnen we hier ook op van toepassing verklaren. En ook hier lijkt het de twee louter te gaan om klanken en hun onderlinge samenhang. Een samenhang die je niet moet willen definiëren binnen de klassieke structuren, die ketens zijn door deze heren al lang afgeworpen. In het afsluitende 'Stock' zet het duo de zaak weer stevig op scherp middels een laatste weerspannige uitbarsting.

Foto: Cees van de Ven

Labels: ,

(Ben Taffijn, 11.7.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sunny Five - 'Candid'
Klik op de hoes om een track van dit album te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.