Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd's
Ezra Weiss Big Band - 'We Limit Not The Truth Of God' (OA2, 2019)
Opname: 8 december 2018
Mike Holober, The Gotham Jazz Orchestra - 'Hiding Out' (Zoho, 2019)

Twee in Nederland onbekende bigbands. De uit Portland afkomstige Ezra Weiss bracht zijn debuutalbum van de Ezra Weiss Big Band uit bij OA2 Records. Na zes eerdere albums met kleinere groepen en de in New York woonachtige Mike Holober kwam hij vorig jaar, tien jaar na 'Quake' met een nieuwe dubbel-cd van het Gotham Jazz Orchestra.

Voor Weiss is de bigband geen geheel nieuw fenomeen. Hij schreef muziek voor drie musicals en maakte in 2018 met het Jazz Composers Ensemble 'From Maxville To Vanport'. En Weiss heeft een boodschap, de titel 'We Limit Not The Truth Of God' is natuurlijk geen toeval. Weiss zelf, een agnost, zegt over dit stuk: "In our contemporary world we tend to make a lot of assumptions, but there's a higher truth that we often don't see. That's what spoke to me about the hymn [oorspronkelijk van Geroge Rawson uit 1853]; it brings up the idea of truth, and now when we live in a world where we're so polarized that people choose what facts they believe and don't believe, the concept of truth has become really important." Het is met andere woorden de suite van een vader die zijn kinderen hoop wil geven in deze barre tijden, iets dat nooit kwaad kan.

En dus beginnen we bij het begin, met 'Fanfare For A Newborn'. Met zeventien man sterk (vijf rieten, vier trompetten, vier trombones, piano, bas, drums en percussie) staat dit als een huis, opgewekt ritmisch en verwachtingsvol. In 'Dear O And J' richt Weiss, op verstilde pianoklanken, het woord voor de eerste keer letterlijk tot zijn kinderen, hopend dat de wereld er beter uit zal zien als ze volwassen zijn. In 'Blues And The Alternative Fact', een titel die natuurlijk Oliver Nelsons klassieke album 'The Blues And The Abstract Truth' in herinnering roept, staat Weiss stil bij wat Joe McPhee zo mooi 'The Error of Trump' noemt. En we koesteren de prachtige trombonesolo van Stan Bock. Ook op andere momenten richt Weiss het woord tot zijn kinderen. Bijvoorbeeld voorafgaand aan het intieme 'José’s Drawing', waarin hij stilstaat bij het vijfjarige jongetje uit Honduras dat van zijn vader werd gescheiden na het oversteken van de Mexicaanse grens. Een hoogtepunt is 'What Now', waarin Weiss op muziek stilstaat bij al het schokkende geweld op scholen, zowel door leerlingen als door de instituties. Al pratend raakt hij steeds meer overstuur, "It is more than I have in me" herhalend. Tot slot mag de flitsende solo op sopraansax van John Nastos in het afsluitende 'Footprints' niet onvermeld blijven.

De bigband van Mike Holober is nog een maatje groter: acht rietblazers, vijf trompetisten, vier trombonisten, drie gitaristen, drie percussionisten, een bassist en Holober zelf achter de piano. Ook hij koos voor de vorm van een suite, twee zelfs - 'Flow' en 'Hiding Out' - naast twee losse stukken als begin en eind van dit dubbelalbum. Een bigband van dit formaat is natuurlijk van orkestrale allure en dat buit Holober volledig uit. Voor 'Flow', geschreven in opdracht van het Westchester Jazz Orchestra, haalde Holober zijn inspiratie uit de loop van de Hudson-rivier. Het begint verstild met 'Tears Of The Clouds'. Want ja, regen is het begin van iedere rivier. Net als de eigenlijke rivier zwelt ook dit stuk aan, waarbij met name de hechte structuur van de muziek opvalt. Het gaat Holober duidelijk om het orkestgeluid. Er zijn zeker solo's, hier een heerlijk krachtige van tenorsaxofonist Jason Rigby, maar die staan wel altijd in dienst van het totaalgeluid.

Een innemende melodie, opgebouwd uit kristalheldere, transparante klanken in 'Opalescence', de trompetsolo van Marvin Stamm kleurt er perfect bij. 'Harlem' klinkt dan weer veel feller, met een mooi dansende solo van altsaxofonist Billy Drewes en krachtige ritmische patronen van Holober zelf. 'Hiding Out' componeerde Holober tijdens een residentie op de Ucross Ranch in Wyoming. Na de uitgebalanceerde 'Prelude' belanden we in het meeslepende 'Compelled', met een prachtige, zeer subtiele gitaarsolo van Steve Gardenas. Met het lange en zeer dynamische 'It Was Just The Wind', we horen hem zelf uitgebreid op de Fender Rhodes, sluit Holober deze suite af.

Labels:

(Ben Taffijn, 21.2.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sunny Five - 'Candid'
Klik op de hoes om een track van dit album te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.