Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
Evangelie volgens The Preacher Men

woensdag 22 januari 2020, Brouwerij Martinus, Groningen

Toen wij in Nederland in de jaren zestig allemaal braaf met rode oortjes en geleerde gezichten naar free jazz en de Europese varianten daarvan zaten te luisteren, produceerden gore tenorgeltrio's de populaire jazz van zwart Amerika. In elke bar op elke straathoek van elk getto werkte wel zo'n smeuïg gezelschap zich in het zweet. Tenorsaxofoon, Hammond B3, drums en soms een gitaar erbij. Ik vroeg ooit Paul Weeden, die in die tijd met organist Don Patterson tourde, wat er nou zo speciaal was aan die muziek. "Die vrouwenkonten die op die barkrukken op de maat van de muziek zaten te schudden," was het antwoord.

Nu was het woensdag de 22ste in Brouwerij Martinus eerlijk gezegd een tikje te druk om vast te kunnen stellen hoe de Groninger konten zich op de barkrukken gedroegen, maar dat iedereen het vreselijk naar zijn en haar zin had was wel duidelijk. De predikheren hadden het evangelie weer opgepikt waar de Jimmy's Smith en McGriff dat hadden laten liggen. Organist Rob Mostert neemt daarbij de grootste, de meest vermetele stappen. De kenmerkende razende loopjes en de orkestrale akkoorden van zijn instrument zijn bij hem in goede handen, maar het palet van zijn orgel is duidelijk nog royaler voorzien. Hij laat schurende en gillende flarden op je los, die tot dusver het domein van geavanceerde synthesizers waren. Met Smith schrikt hij niet terug voor het uren vasthouden van één noot (okay, tikje overdreven), zodat je je op het puntje van je stoel af gaat vragen wanneer dat orgasme nou eens komt.

De tenorsax van Efraïm Trujillo paart een gladde pit aan een ruwe bolster. Hij combineert ruwe stootkracht met lichtvoetige finesse. Op alt speelde hij de stokoude ballad 'I Want A Little Girl' precies zoals een ballad bedoeld is.

Drummer Chris Strik zette in het eerste nummer, 'Go', de toon met een soort New Orleans street beat. Dan zit je gelijk lekker. Lekker simpel, lekker strak en lekker hard. Strik heeft zijn bijnaam 'Buckshot' niet voor niks gekregen. Hij knalt echt knalhard, zodat de bezoekers die voor alle zekerheid oordopjes hadden meegebracht zich gelukkig prezen. Heeft hij in de mijnen gewerkt, of op z'n minst in een heavy metalband? Zal best. Maar hij heeft ook zes jaar de achterkant van vocaliste Dee Dee Bridgewater geobserveerd, op tournee door Europa. Dat hij ook heel subtiel te werk kan gaan bewees de drummer in het nummer 'Chili Dog', waarin hij een lange boeiende solo speelde - met handen en vingers. Een compleet verhaal.

U kunt het allemaal nog eens rustig (of onrustig) terugluisteren op het album 'Live At Bimhuis', dat The Preacher Men in april en juni 2019 voor Zennec Records hebben opgenomen.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 31.1.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.