Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd's
Emmeluth's Amoeba - 'Chimaera' (Øra Fonogram, 2019)
Opname: februari 2019
Spacemusic Ensemble - 'Is Okay Okay Is Certified' (Motvind, 2019)

De Noorse saxofoniste Signe Kruderup Emmeluth zag ik voor het eerst afgelopen zomer bij het door Sound in Motion georganiseerde Summer Bummer met haar band Amoeba. In 2018 brachten zij hun debuut uit, 'Polyp' en eind vorig jaar verscheen de opvolger 'Chimaera'. Emmeluth laat van zich horen, want eerder dit jaar kwam ik haar ook tegen in Skarbø Skulekorps, de nieuwe band van slagwerker Øyvind Skarbø, en lanceerde ze met haar eigen Spacemusic Ensemble 'Is Okay Okay Is Certified'. Vanwege deze uitgaven en het feit dat ze binnenkort in Antwerpen met Mudskipper te horen is, geven we haar ook hier maar een podium.

Het kwartet Amoeba, met naast Emmeluth Chrisian Balvig op piano, Karl Bjora op gitaar en Ole Mofjell op drums, leverde met 'Chimaera' een mooi en lekker weerbarstig album af. Dat komt met name door de stijl van componeren - ze levert alle stukken - en het spel van Emmeluth zelf. Direct in de korte opener 'Squid Circles' horen we in een overtuigende solo haar flitsende, springerige stijl, waar de drie overige leden van het kwartet zich soepel naar voegen. 'AB' klinkt al even stroef en ongewoon in de partij van het duo Balvig - Mofjell. Emmeluth schiet daar ineens dwars doorheen, haar alt inzettend als een sirene. Piepend en sputterend vervolgt ze haar weg, her en der verwarring stichtend. Dan is het tijd voor een vrij melig melodietje, met het type wending waar volgens mij het ICP Orchestra patent op heeft, om dit even snel weer te verwisselen voor chaos. Bjora steelt de show in 'Lyons' met energiek en heerlijk uit de bocht vliegend gitaarspel, waaraan de rest van het kwartet overigens vrolijk meedoet. Een energieke klankenstroom is het gevolg. Het weerbarstige horen we weer volop in 'Circular Movements', nu met name door het slagwerk van Mofjell. Titelstuk 'Chimaera' en 'No. 1' zijn daarentegen weer oases van rust, met name door het overtuigende en spaarzame pianospel van Balvig, dat in het laatste stuk prachtig mengt met de saxofoon. In 'Outro' horen we Emmeluth tot slot weer solo, wonderlijke klanken uit haar altsax persend.

Met de term 'Spacemusic' doelt Emmeluth naar eigen zeggen niet op het heelal, maar veeleer op "how you can create space in the music". "By playing with the placement of sound sources", zo vervolgt ze, "one can change the perspective and sense of depth." Tevens is de saxofoniste/componiste geïnteresseerd in de wisselwerking tussen gecomponeerd en geïmproviseerd. Kunnen ze elkaar versterken in plaats van dat we ze tegenover elkaar zetten? Met het sextet dat opereert onder de naam Spacemusic Ensemble gaat ze op onderzoek uit. 'Is Okay Okay Is Certified' is verdeeld in acht stukken, aangeduid met letters en cijfers, die we verder op de omslag van de cd nergens terug vinden. Die onderverdeling speelt dan ook vrijwel geen rol; het stuk is goed te zien als een meerdelige suite.

In 'A' horen we de piano, Anja Lauvdal, met nadrukkelijke aanslagen, gevolgd door vocaliste Rohey Taalah, die haar stem inzet als instrument en zich in goed gezelschap bevindt van de overige musici, die een ruimtelijke klankwereld neerzetten. Een wereld die, ondanks de woorden van Emmeluth hierboven, toch ook aan die andere betekenis van het woord ruimte refereert. Vreemde, onbestemde geluiden klinken, voor een groot deel toe te schrijven aan de synthesizer, elektronische effecten en het op onorthodoxe wijze inzetten van het akoestische instrumentarium. Direct valt ook op dat we hier met een totaal ander project van doen hebben dan met het hierboven genoemde Amoeba-kwartet. 'Is Okay Okay Is Certified' heeft meer raakvlakken met experimentele elektronica en hedendaags gecomponeerde muziek dan met wat we meestal onder jazz verstaan.

Sterk repetitief, bijna monotoon gitaarspel van Bjora, de enige musicus naast Emmeluth die we in beide projecten horen, zet de toon in '1.1', naast langgerekte lijnen op de tuba van Helda Karine Johannesdottir. 'B -2+3' drijft op de bekoorlijke zang van Taalah, sterk contrasterend met brokkelig slagwerk van Andreas Winther en dito pianospel van Lauvdal. Zo nu en dan schiet Emmeluth hier met hoge saxklanken tussendoor. Ook in 'D' horen we Emmeluth, nu haar sax inzettend als percussie, waarmee ze gelijk opgaat met Winther en Johannesdottir. Dan schakelen we ineens over op een relatief traditionele jazzmelodie, waarbij ze dit sextet voorgaat in een klinkende solo. Het afsluitende 'E' kent weerbarstige klanken, maar ook een door Taalah voorgelezen tekst, waar die vreemde zinsnede van de titel in voorkomt, naast de volgende zin die staat voor dit ongewone, maar bijzondere album: "We all start we end in circular movements."

Signe Emmeluth maakt onderdeel uit van Mudskipper, dat op zondag 2 februari optreedt in Het Bos, Antwerpen.

Labels:

(Ben Taffijn, 31.1.20) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.