Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Verstilde improvisaties
Ernst Reijseger & Harmen Fraanje, zondag 15 december 2019, Jacobuskerk, Feerwerd

Afgezien van een bescheiden murmelend herfstbriesje was het doodstil, zondagmiddag op het Groninger land. Vanuit die roerloosheid ontstond heel geleidelijk, subtiel en organisch een dialoog tussen pianist Herman Fraanje en cellist Ernst Reijseger. De wat 'natte' akoestiek van het dertiende-eeuwse Jacobuskerkje stond garant voor een goed gedefinieerd geluidsbeeld.

Voor de jaarlijkse ZomerJazzFietsTourfietsers zijn de plavuizen van het godshuis vertrouwde grond. De serie 'Jazz in Feerwerd' is dan ook te beschouwen als de liefdesbaby van de Tour. Vrijwel elke maand worden er gedurende het seizoen concerten met jazz en impovisatiemuziek gegeven. En aan de opkomst en het enthousiasme van het publiek zou je niet aflezen dat Feerwerd niet veel meer dan driehonderd inwoners telt.

Voor improvisatiemuziek waren we bij het duo aan het goede adres. Afgezien van één standard ('Ida Lupino') werden er uitsluitend improvisaties of kersverse, nog naamloze eigen composities gespeeld. Wie daaruit mocht concluderen dat het gebodene maar een slordig incoherent zootje was, had het mis. Integendeel, er waren momenten dat de instrumentalisten versmolten tot een hecht pocketorkest.

De muzikanten hadden hun eigen wortels voor het stoofpotje meegebracht. Reijseger heeft mij al eens op het verkeerde been gezet toen ik een van zijn composities voor een mij onbekende cellosuite van Johann Sebastian Bach hield (!). Ook in Feerwerd voerde hij barokstukken uit, waarbij hij zich begeleidde op een schattig klein formaat (Indiaas?) blaasbalg-voetenharmoniumpje. Van Harmen Fraanje stel ik me voor dat hij in zijn jonge jaren niet vies was van pianostilisten als Abdullah Ibrahim en Keith Jarrett. Hij stelde zich in Feerwerd bescheiden op, liet de toetsen spreken, neuriën en lispelen.

Dit zijn voor ons de krenten in de pap, zo karakteriseerde Reijseger het recital.

In de loop van de vele restauratiebeurten verdwenen de muurschilderingen en fresco's, waarvan ik vermoed dat die de wanden van het gebedshuis ooit gesierd hebben. Overgebleven zijn hagelwitte wanden. De ondergaande zon projecteerde afbeeldingen van vensters naast de tegenoverliggende ramen. Klinkt kitscherig, ik weet het, maar ik vond het een geslaagde actie.

Foto's: Marije Tempel

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 18.12.19) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.