Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Het wezen van de jazz
Dave Douglas & Uri Caine, zaterdag 26 oktober 2019, De Singer, Rijkevorsel

De titel van het album, waar trompettist Dave Douglas en pianist Uri Caine vanavond werk van spelen, zegt eigenlijk al genoeg. 'Devotion' droeg Douglas op aan beroemdheden - vaak uit de jazz, maar niet altijd - die hij een warm hart toedraagt. Hier in De Singer brengt Douglas de stukken live, samen met pianist Uri Caine, maar zonder drummer Andrew Cyrille. Dat is prima; Douglas en Caine vormen een uitstekend duo, hun klanken vallen opvallend vaak prachtig samen en hun toewijding aan de melodie is optimaal. Ze staan dan ook duidelijk niet voor het eerst samen op het podium, zo maakten ze in 2014 al het album 'Present Joy'. Daarnaast delen ze bovendien een voorliefde voor de traditie van de jazz, die hier altijd resoneert. Lyrici zijn het, die middels de muziek sfeer kunnen scheppen en een verhaal kunnen vertellen. Overtuigend, soms zelfs een gevoelige snaar rakend.

'Miljøsang' en 'False Allegiances' schreef Douglas voor Carla Bley, pianiste, componiste, bandleider. De rol van de piano is hier groot en Caine krijgt de kans om de blues gestalte te geven middels krachtige, maar o zo melancholieke frases. Douglas' trompetsolo klinkt eveneens krachtig, puntig, maar met een gruizige ondertoon. Bijzonder is ook 'Curly', dat Douglas opdroeg aan The Three Stooges, een komische act uit de jaren 20 van de vorige eeuw die ongeveer 190 slapstickfilmpjes maakten. Het puntige, ritmische pianospel van Caine, net als de act afkomstig uit Philadelphia, kan zo als soundtrack dienen voor een van die filmpjes. Het is vooral de perfecte timing in dit stuk voor solopiano - op het album is het een duet met Cyrille - die dit nummer zo leuk maakt.

Het concert bevat ook een eerbetoon aan Mary Lou Williams. Zij was een van de weinige zwarte vrouwen in de beginjaren van de jazz en krijgt nog steeds niet de eer die ze verdient. In de titel 'Rose And Thorn' zit verborgen dat Williams geen gemakkelijke dame was, noodzakelijk om staande te blijven in een volledig door mannen gedomineerde muziekwereld. Qua sfeer, maar ook qua speeltechniek, met Caine die de stride inzet, sluit het stuk prima aan bij de jazz die Willams speelde, met name in de jaren 40 en 50. Natuurlijk spelen Douglas en Caine ook een ode aan een van de grootste trompettist uit de geschiedenis van de jazz: Dizzy Gillespie. 'We Pray' heet het stuk en het krijgt een ingetogen, fragiele, maar tegelijkertijd krachtige uitvoering.

Een prachtig hommage, dit concert, diep wortelend in de traditie zonder daarin te blijven hangen. Want dit is zeker contemporaine jazz, met name in het opzwepende, soms zeer uitdagende trompetspel van Douglas. Mannen die van alle markten thuis zijn en al die ervaringen in een eclectische mix samenbrengen. Hier klinkt het wezen van de jazz.

Concertfoto's: Jef Vandebroek

Labels: ,

(Ben Taffijn, 9.11.19) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Loek van den Berg - 'Seafarer'
Klik op de hoes om een paar tracks van dit album te beluisteren







Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.