Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Een nieuw soort dixie
Blue Lines Sextet, woensdag 20 februari 2019, Brouwerij Martinus, Groningen

"Eindelijk eens een collectief dat écht werkt," sprak pianist Michiel Scheen tijdens de pauze niet zonder trots. Sinds de jaren tachtig is hij in de weer met bands en projecten waarin de verhoudingen tussen uitgeschreven muziek, groepsimprovisaties en solowerk worden uitgeprobeerd. In het Blue Lines Sextet heeft de queeste haar voorlopige beslag gekregen.

Strikt genomen is het overigens niet Scheens orkest ("Er is geen leider"), al draagt hij composities aan, schrijft hij de arrangementen, soleert hij uitgebreid en ment hij het zesspan van achter het klavier. Bassist Raoul van der Weide vroeg in 2012 drummer George Hadow voor een nieuw combo; met Scheen erbij was het Blue Lines Trio geboren. Twee jaar daarna werden de drie blazers toegevoegd et voilà.

Een nieuw soort dixieland, zo zou je het gebodene kunnen karakteriseren, wanneer die term niet zo beladen was. Maar de collectieve improvisaties die die vroege jazzvormen kenmerkten zijn ook voor BL6 een bruikbaar uitgangspunt. De overhand hebben ze evenwel niet: er zijn ook zorgvuldig uitgewerkte arrangementen die met veel gevoel voor kleur en nuance worden uitgevoerd. Daarbij wordt vrijmoedig uit de jazzhistorie geput. Charlie Hadens 'Silence' bevat een stuk onversneden chick-a-chick slagwerk. Elders lijkt de muzikale taal van bassist/componist Charles Mingus een inspiratiebron. In het openingsstuk 'Bigs Blues' van Scheen, dat qua karakter zweeft tussen fragmentarisch en centripetaal, horen we klassieke jazzakkoorden in mineur. Onder de kleurige kledij van de compositie vermoed je de verfijnde lingerie van het gewilde merk 'What Is This Thing Called Love' - ik wel, tenminste. De pianist laat het stuk in etherische nootjes verstuiven. Ook van zijn hand is 'Clouds And Sunny Charts', waarin we een trip maken door de krochten van 's mensen geest.

We horen ook de dominante rol van Wolter Wierbos' trombone. Zijn respectabele arsenaal aan geluiden vormt de basis voor een brede aanpak, waarbij hij het totaalgeluid oppimpt met opbeurende accenten en commentaar. Maar vlak tenoriste Ada Rava ook niet uit. Met haar uitermate forse havenarbeiderssound vult ze Martinus met gemak tot het dak. Ze weet hoe je een solo vorm kunt geven - en hoe je haar afrondt. In een opera zou ze eerder de rol van de bas-bariton vertolken dan die van coloratuursopraan. Hoewel ze dus de meeste indruk maakt met haar gespierde geluid (ik ga nu toch twijfelen tussen het havengebied, de sportschool en de kraakscene) speelt ze in de collectieven een bescheiden, functionele rol.

En Raoul van der Weide dan, de zaaddonor immers van de Blauwe Lijnen? Hij is het die met zijn puntige, verende en toch accurate spel de groep in toom houdt. Zonder zijn standvastigheid zou de band in een stuk als 'Het Zwarte Pad' van het paadje glijden en onherstelbaar beschadigd raken. Vaak is hij de enige betrouwbare wegwijzer, een enkele keer springt hij uit alle banden wanneer hij zijn contrabas loslaat op de wereld van de vrije percussie. En vice versa.

Het is weer helemaal Amsterdam 1970, horen we een bezoeker goedkeurend mompelen.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 4.3.19) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.