Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Blues not blues uit Mali
Samba Touré, donderdag 28 februari 2019, VERA, Groningen

Het genre wordt wel met desert blues aangeduid. De bekendste representant van de stijl is Ali Farka Touré. Hoe het in de woestijnen van Mali klinkt, daar kan ik niet over meepraten. Met blues zoals we die in het Westen kennen heeft het werk van Samba Touré niet zo gek veel te maken. Zeker, de gitaar van de leider is, net als de ngoni en de bas, versterkt. En Touré vervormt het geluid, vergelijkbaar met hoe alle grote bluesmannen dat plachten en plegen te doen. De bekende bluesvorm evenwel zal je bij hem vergeefs zoeken. Qua sound zou je de gitarist nog wel ergens tussen John Lee Hooker en Guitar Slim kunnen situeren. En soms, ja soms als het tempo niet te hoog ligt, hebben de dichte structuren van gitaar, ngoni, bas en percussie wel iets van de eeuwige bluesjam, waar elke seconde ergens op de globe een groepje muzikanten aan begint.

Vanzelfsprekend speelt herhaling en daarmee trance of hypnose een grote rol in deze muziek. Doch alsof de muzikanten willen voorkomen dat de aanwezige dansers zich massaal aan levitatie gaan overgeven worden nummers na vier of vijf minuten bruusk afgekapt. Ik zou wel eens willen weten of het er in Bamako ook zo aan toegaat. Dachten de muzikanten op de eerste avond van hun vier weken Europa soms dat die witten zoveel trance niet konden verdragen?

Met het massaal meebrullen hadden de Groningers in ieder geval geen probleem. "Yoko-Hara-Yoko-Se-Sambe", zoiets was het. Geen idee waar dat voor staat. Wanneer ik nog eens met mijn bandje op tournee ga (ik kan altijd nog zangles nemen), ga ik hele gore teksten over schoonmoeders en kapelaans schrijven - sorry schoonmoeders - die ik dan de kids in Bamako of Reykjavik luide laat scanderen.

Maar laten we ons niet verlustigen aan dit soort mooie dromen. Opvallend is het geluid van de ngoni van Djimi Sissoko, dat ergens tussen de banjo (even percutant, maar dan metaliger) en de kora zit en een belangrijk aandeel heeft in de ritmische basis. Sprekend van het ritme: de patronen die Souleymane Kane op zijn kalebas trommelt zijn opmerkelijk gevarieerd, ook qua geluid. Dat dat allemaal uit zo'n klein bolletje kan komen, sprak de dame naast mij. Bovendien heeft hij met die ene kalebas en die twee stokken 's werelds meest compacte drumstel tot zijn beschikking. Ach, heren drummers, daar heeft u vast wel eens over gefantaseerd: spelen in een orkest waarvan alle collega's meer te sjouwen hebben dan jij zelf.

Concertfoto's: Bob de Vries

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 12.3.19) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.