Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd
The Clifford Thornton Memorial Quartet - 'Sweet Oranges' (Not Two, 2018)
Opname: 20 juli 2017

De trombonist en trompettist Clifford Edward Thornton stierf in 1983 op 48-jarige leeftijd. Bekend werd hij met name met zijn laatste album: 'The Gardens Of Harlem' uit 1974, met een bezetting om bij te watertanden: Roland Alexander, Carla Bley, Pat Patrick, Marvin Peterson, Dewey Redman, Wadada Leo Smith, Bob Stewart en Carlos Ward. Dit album was voor Hans Falb, de man achter het Nickelsdorff Jazz Festival in Oostenrijk aanleiding om in 2015 een tweedaags festival te organiseren rond dit album en de erfenis van Thornton. Trompettist Joe McPee, voor wie Thornton veel betekende, trok dit project. In 2017 kreeg het een vervolg op hetzelfde festival, nu met een kwartet dat voor die gelegenheid de naam The Clifford Thornton Memorial Quartet meekreeg. De opnames van dit optreden verschenen vorig jaar bij Not Two Records onder de titel 'Sweet Oranges', een titel die McPhee ontleende aan een van de stukken op 'The Gardens Of Harlem'.

Wellicht was 'Blood Oranges' een betere titel geweest, stelt McPhee in de liner notes, refererend aan "southern trees bear strange fruit, blood on the leaves and blood on the root". Een zin uit het gedicht 'Bitter Fruit' van Abel Meeropel uit 1937, dat twee jaar later beroemd zou worden in de uitvoering van de song 'Strange Fruit' door Billie Holiday. McPhee refereert hiermee aan de 'toxic global climate' anno 2018 en ja, ook dat zit in de muziek.

The Clifford Thornton Memorial Quartet bestaat uit McPhee op trombone en tenorsax, Daunik Lazro op bariton- en tenorsax, Jean-Marc Foussat op analoge synthesizer en Makoto Sato op drums. Slechts twee stukken telt het album. Het titelstuk 'Sweet Oranges' begint met een breekbaar melodisch patroon van McPhee op trombone, met Sato's percussie zacht op de achtergrond. Dan voegt Lazro zich erbij met een tegenstem en ontstaat er een spannende dialoog. Boeiend zijn de bijdrages van Foussat, die de onbestemdheid naar binnen brengt en zo u wilt de 'Blood Oranges'. Pure improvisatie horen we hier in een krachtige, intense mix van klanken, waarbij de blazers en de analoge synthesizer een vruchtbare samenwerking aangaan en Sato op de juiste momenten zijn ankers uitgooit. Bijzonder is het fragment rond de 25e minuut en dan met name hoe een hectische passage door Foussarts analoge synthesizer in zeg maar gerust spirituele sferen wordt geloosd, waarna we Lazro solo horen op baritonsax en de band weer opstart. Verderop in dit lange stuk zit nog zo'n moment waarin we met zeer experimentele klanken worden verrast.

Na dit lange stuk van bijna drie kwartier volgt nog een intiem vormgegeven 'Encore' ter afsluiting. McPhee en Lazro blazen subtiele lijnen, Sato beroert zijn trommels met verborgen ritme en Foussat mag het geheel ook hier verder inkleuren. Een prachtige afsluiting van een boeiend concert waarin free jazz en experimentele elektronica een meer dan interessante samenwerking aangaan. Het tekent McPhee, die ook hier weer de grenzen van de jazz opzoekt.

Foto: Cees van de Ven

Labels:

(Ben Taffijn, 10.3.19) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sunny Five - 'Candid'
Klik op de hoes om een track van dit album te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.