Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd
Anthony Braxton Quartet - '(Willisau) 1991 Studio' (Hat Hut, 2018)
Opname: 4-5 juni 1991

In 1991 brengt componist Anthony Braxton een 'Catalog Of Works' uit, waarin hij vastlegt dat al zijn composities en alle delen van composities tegelijkertijd gespeeld kunnen worden, in alle mogelijke combinaties en door alle instrumenten. De regels die hij daarbij stelt zijn: "take risks - have fun - be creative - try something different".

De opnames die zijn beroemdste kwartet - naast Braxton bestaande uit pianiste Marilyn Crispell, bassist Mark Dresser en drummer Gerry Hemingway - in juni 1991 maakte in de studio van het Willisau Festival, zijn daar een prima voorbeeld van. Hat Hut bracht ze onlangs weer uit, terwijl later dit jaar de liveopnames daaraan worden toegevoegd. In het verlengde van het bovenstaande begint cd 1 met compositie 'No. 160', waarin we Braxton op klarinet horen, terwijl Crispell de pianopartij van 'No. 5' speelt. Bijzonder hierbij is dat Braxton bij 'No. 160' een duidelijk beeld voor ogen had: "see two people walking down the street, beautiful trees in the fall, snow, winter coming. They're thinking about their lives, trying to have some hope for the future even though it's always complex." We horen dit terug in de klarinetpartij en in de weemoedige, bijzonder verhalende partij van Dresser, maar gek genoeg ook in Crispells bijdrage, al stamt het materiaal daarvoor uit een geheel andere compositie. Ook typisch voor de muziek van Braxton: naadloos glijden we in compositie 'No. 40J', dat oorspronkelijk voor trio werd geschreven. Een en ander verklaart de titels, hier: 'No. 160 (+5) + 40J'. Ook compositie 'No. 161' is een 'story piece': "Suddenly you see three guys in the pool room, having fun, talking about their feelings of pessimism for the future. Yet, these three guys are very strong and we can still have hope for them."

Iets anders vinden we in 'No. 23M (+10 + 108D)' - het lijken wel wiskundige formules - dat in twee versies is opgenomen. '23M' is een zogenoemde 'material structure', gecomponeerd in 1971, ontworpen "to generate a post-bebop improvisational continuum as solidified in the Mingus/Coleman continuum of trans-African functionalism". De solo, want dat is het, is opgedragen aan saxofonist Warne Marsh. Maar die solo moet wel gespeeld worden samen met een zogenaamde 'pulse track', bijvoorbeeld 'No. 108D', waarin we Dresser en Hemingway horen. Tegelijkertijd doet Crispell ook hier weer haar eigen ding met 'No. 10'. Wie nu bij het lezen denkt, dat wordt dus chaos, moet dit album echt eens luisteren.

In composities 'No. 158' en 'No. 159' komen we nog een ander element van Braxtons stijl tegen. Iets wat hij 'C(onnector)-class prototypes' noemt en waarbij iedere musicus een gecomponeerde partij speelt die steeds wordt herhaald, gescheiden door improvisaties waarvan het aantal maten vastligt en steeds hetzelfde blijft. Verder overlapt het gecomponeerde materiaal voor de diverse spelers elkaar deels. Door deze werkwijze ontstaat een sterk verdicht klankpatroon, waarin herhaling vanzelfsprekend een grote rol speelt.

Tekenend voor de hierboven beschreven werkwijze van Braxton is ook 'No. 23C + 32 + 105B (+30)' op de tweede cd. Na improvisaties van Braxton (op fluit) en Hemingway, speelt Dresser materiaal van 'No. 96' en kiest Crispell, naast improvisatie, voor delen van 'No. 10' en 'Piano Piece No. 1'. En dat allemaal als onderdeel van 'No. 23C'. Verderop loopt het naadloos over in 'No. 32', dat oorspronkelijk werd geschreven voor solo piano en dat Braxton opdroeg aan Herbie Nichols. We horen hem hierin op klarinet. Na een wolk van pianoklanken schakelen we door naar 'No. 105B', terwijl Crispell stukken uit 'No. 30' speelt.

Eenduidiger kan het ook, zoals in de prachtige versie van 'No. 40B', te vinden op de eerste cd, dat als toevoeging van Braxton meekreeg: "Medium fast to fast line for solo extension (chords are optional)", met name vanwege de spetterende solo van Braxton op altsax en het elektrificerende pianospel van Crispell. En nu maar hopen dat de liveopnames niet al te lang op zich laten wachten.

Labels:

(Ben Taffijn, 1.2.19) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sunny Five - 'Candid'
Klik op de hoes om een track van dit album te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.