Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
Citaten die uit de hand lopen

All Ellington, vrijdag 28 december 2018, Bimhuis, Amsterdam

Het idee voor All Ellington begon een jaar of 25 (!) geleden, toen cornettist Eric Boeren werd gevraagd een speciaal onderwerp voor zijn wekelijkse sessies in het (oude) Bimhuis te bedenken. Dat werd dus een programma van uitsluitend Duke Ellington-werk. Drie van de lieden die er destijds bij waren maken nog steeds deel uit van All Ellington: Boeren zelf, trombonist Joost Buis en bassist Wilbert de Joode. Nou moet er bij gezegd worden dat er tussen 1993 en 2012 een hiaat van twintig jaar was. Maar sinds die tijd komt het gezelschap eenmaal per maand bijeen voor een optreden in Zaal 100 in Amsterdam en een keer per jaar is er een tableau de la troupe in het Bimhuis. Twee jaar geleden deed ik daar op deze plek al eens kond van.

Er worden altijd weer nieuwe composities ingestudeerd. Zo hoorden we bij wijze van opening 'The Gal From Joe’s', gezongen door Jodi Gilbert. Ik had geen idee dat er überhaupt een vocale versie van bestond. Gilbert is geknipt voor het Ellington-werk: in 'Strange Feeling' benaderde ze het idiosyncratische krijsen van hoge-noten-trompettist Cat Anderson.

De zes blazers en drie man ritme herinnerden aan de kleinere formaties die Ellington in de jaren dertig voor plaatopnamen gebruikte. Trouwens, zo rond eind-jaren twintig leidde de Duke zelf een qua bezetting vergelijkbaar orkest. Opvallend is de definitie van de onderscheiden stemmen in All Ellington. Hoed af voor de technici van het Bimhuis - en voor de akoestiek van de zaal.

Boeren komt elk seizoen met obscure stukken, naast de hits uit het schier onmetelijk oeuvre van de Duke. De vocale 'Gal From Joe’s' noemde ik al, een ander voorbeeld was 'Sweet Mama' uit 1928. Maar Ellingtons hits zijn niet voor niets hits geworden. Het gestopte koper speelde in 'Black And Tan Fantasy' een letterlijk citaat. Zo was het hele repertoire eigenlijk vormgegeven: als een potpourri van uit de hand gelopen citaten. Ver uit de hand gelopen, soms. We kennen de lange intro's van het Ellington-orkest voor 'Happy Go Lucky Local' uit de 'Deep South Suite'. Welnu, de mannen van Eric Boeren maakten daar een complete kermis van. Je hoorde het thema minutenlang dynamisch en rijkgeschakeerd aankomen en als in een voorspel dat maar niet wil eindigen werd de extase gevoed en opgevoerd. De intro van 'In A Mellotone' daarentegen was kundig gecamoufleerd. Hier was het saxofoontrio (Mo van der Does, Natalio Sued en Giuseppe Doronzo) een wolkje dat behoedzaam verscheen en net zo stilletjes oploste.

Qua cohesie en kleur maakten de rieten sowieso de meeste indruk. Zo zweefden ze meer voel- dan hoorbaar achter Gilberts vocal in 'Solitude'. Tijdens de solo van trompettist Jimmy Sernesky viel de band langzaam maar onafwendbaar uit elkaar, om met een riffje voor de rieten weer op te duiken. Zo ging 'East St. Louis Toodle-Oo', de oude herkenningsmelodie van het Ellington-orkest, ten onder in diverse melodische lijnen die elkaar zowel versterkten als verstrikten.

Twee solisten moeten ten slotte nog apart genoemd worden. Joost Buis, die als je het mij vraagt met zijn pure, geacheveerde solo's meer Tizol was dan Larry Brown en pianist Oscar Jan Hoogland, die zichzelf voor dit project heeft weten te temmen. Zijn ware aard kwam boven in de laatste maten van 'Main Stem', dat toch weer even ruw ontregeld werd.

En Ellington zelf? Die zou het prachtig hebben gevonden. Maar ja, die uitte nimmer een onvertogen woord jegens andere muzikanten en orkesten.

Voor wie niet kan wachten tot de volgende editie van All Ellington: de band heeft een cd uitgebracht op het Platenbakkerij-label.

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 4.1.19) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.