Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
Cd's Espen Berg Trio - 'Bølge' (ODIN, 2018) Opname: 5-7 april 2017 Bobo Stenson Trio - 'Contra La Indecisión' (ECM, 2018) Opname: mei 2017 Brad Mehldau Trio - 'Seymour Reads The Constitution!' (Nonesuch, 2018) Svein Finnerud Trio - 'Plastic Sun' (ODIN, 2018) Opname:6 februari 1970 Hier maar weer eens aandacht voor een van de oervormen van de jazz: het pianotrio. Met drie recente cd's van bekende en minder bekende trio's en een heruitgave van een klassiek album. Laten we eens met een wat onbekender trio beginnen, dat van de Noorse pianist Espen Berg, dat hij vormt samen met zijn landgenoten, bassist Bárður Reinert Poulsen en drummer Simon Olderskog Albertsen. In 2015 zag 'Mønster' het licht en werd alom bejubeld, nu ligt er 'Bølge'. Opvallend bij dit trio zijn het dynamische, melodische geluid en het zeer harmonische samenspel. Hier geen leider en volgers, maar een geoliede machine waarbij het geluid van de drie instrumenten prachtig in elkaar overloopt. 'Maetrix' getuigt hiervan. Evenals 'XIII', waarin het trio weet te verrassen met een krachtige ritmische structuur en met een stevige solo van Berg. Prachtig is ook het titelstuk 'Bølge', een ballade voor een winteravond, één zoals alleen Noren dat kunnen. 'Cadae' wijkt wat af van door zijn experimentele opzet en hoekige ritme. Een verfrissende, lekker tegendraadse zet. Prachtig is ook het stomende 'Bridges’, met als klap op de vuurpijl een zeer pittige solo van Albertsen, ondersteund door Bergs akkoorden. Zeer de moeite waard dit album. Het trio van Bobo Stenson gaat al wat langer mee. In 1987 verscheen het eerste album, 'Very Early' bij ECM Records, onlangs voegde hij 'Contra La Indecisión' toe aan de reeks. In die dertig jaar is het trio wel wat gewijzigd qua samenstelling, maar bassist Anders Jormin en drummer Jon Fält vergezellen Stenson toch al weer enige tijd. De muziek van dit trio moet het niet hebben van dynamische uitbarstingen en stevige ritmes. Integendeel, hier gaat het om klankkleur, om sfeer. We zijn tenslotte bij ECM. De composities zijn grotendeels van Jormin en van klassieke componisten, slechts eentje ('Alice') is van Stenson zelf. Toch is hij wel degelijk de leider van dit trio met zijn subtiele, melodische spel, bijvoorbeeld in Jormins 'Doubt Thou The Stars'. Bijzonder zijn de klassieke covers. In 'Wedding Song From Poniky' van de Hongaarse Béla Bartók horen we diens passie voor de Hongaarse volksmuziek terug en Stenson bewerkte de oorspronkelijke melodie tot een prachtig jazznummer. Opvallend is de aanwezigheid van 'Elégie' van Erik Satie. Boeiend hoe Stenson een geheel eigen draai aan deze klassieker geeft. Het harmonische resultaat dat Stenson, Jormin en Fält hier bereiken is groots. Bijzonder is ook zeker 'Canción Y Danza VI' van Frederic Mompou. De zangerige melodie wordt door Stenson met veel raffinement neergezet, iedere noot is raak en de begeleiding geeft net dat extra cachet dat hier nodig is. Het Brad Mehldau Trio, dat voor het eerst van zich liet horen in 1997 met 'The Art Of The Trio, Volume 1', wordt algemeen gezien als een van de meest invloedrijke pianotrio's van de laatste decennia. Met het laatste album 'Seymour Reads The Constitution!' bouwt Mehldau gestaag door aan zijn omvangrijke oeuvre. Mehldau is een lyricus met een feilloze techniek en een perfecte timing. Vernieuwend is het allemaal niet wat deze man doet, maar overtuigen doet hij nog steeds. Het samenspel met bassist Larry Grenadier, die er reeds vanaf het begin bij is, is zeer hecht. De groove van deze bassist is fenomenaal en vormt voor Mehldau een prima startpunt voor zijn muzikale uitweidingen. De drums - tot 2005 in handen van Jorge Rossy en sinds die tijd voor rekening van Jeff Ballard - spelen bij het trio van Mehldau altijd een wat minder grote, meer ondersteunende rol. In het titelstuk trekken Mehldau en Grenadier dan ook samen op en vormt Ballard de stationair draaiende motor. Mehldau is een meester in het op geheel eigen wijze vertolken van klassiekers. 'Almost Like Being In Love' van Alan Jay Lerner en Frederik Loewe vormt met de prachtig gespeelde melodie een van de hoogtepunten van het album en de vet ritmische versie van 'De-Dah' van Elmo Hope is niet te versmaden. Let daarbij zeker ook eens op het swingende spel van Grenadier. Het Svein Finnerud Trio bestaat drie jaar als het in februari 1970 'Plastic Sun' opneemt. Het album krijgt goede kritieken en het trio wordt uitgenodigd voor het Warsaw International Jazz Festival in oktober van dat jaar. Inspiratie haalt het trio, dat naast pianist Finnerud bestaat uit bassist Bjørnar Andresen en drummer Espen Rud, bij het trio van Paul Bley (met Kent Carter en Barry Altschul) en bij Ornette Coleman. Bley eren ze met twee covers van Anette Peacock, zijn toenmalige echtgenote: 'Cartoon' en 'Touching', stukken die Bley zelf ook speelde. Van Coleman horen we 'Dee Dee'. Dat dit album, ook al is het de oudste van de vier, tevens het meest experimentele is, zal u wellicht niet verbazen. Zo bestaat 'Cartoon' uit een aantal willekeurige muzikale verkenningen, van elkaar gescheiden door stiltes. Inderdaad alsof je in een stripverhaal van plaatje naar plaatje gaat. Van melodie is hier geen sprake, van harmonie evenmin, louter klank is wat resteert. Colemans 'Dee Dee' pakt het trio al even experimenteel aan, met een opwindend pandemonium aan geluiden. 'Alnafat Street' en titelsong 'Plastic Sun' laten echter horen dat dit trio ook een geheel andere kant heeft: stuwende, repeterende ritmes krijgen we in deze twee veel te korte stukken. En dat is wellicht het enige dat echt aan te merken is op dit album: het duurt slechts ruim een half uur; er was dus ruimte genoeg om een aantal stukken wat verder op te rekken. Een en ander neemt niet weg dat dit een interessante heruitgave betreft. Klik hier voor een uitvoering van 'Tredje' door het Espen Berg Trio. Labels: cd (Ben Taffijn, 8.1.19) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |