ConcertFay Claassen op de cabarettoer
Fay Claassen & Jazz Orchestra Of The Concertgebouw, vrijdag 19 oktober 2018, De Nieuwe Kolk, Assen
Toch altijd een problematische relatie geweest, die tussen de Nederlandse taal en de jazz. Het experimentele begin was er in 1959, toen Rita Reys 'Zon In Scheveningen' en 'Venus Bespied' voor Philips vastlegde. Helemaal niet onaardig, elegant zelfs en hip - maar zelf was ze er naar verluidt niet erg enthousiast over. Een paar maanden later zong Janny Stalknecht 'Laiverd Kom Weer Bie Mie' en drie andere door haar echtgenoot Jan Groenendal uit het Engels in het Gronings vertaalde liedjes voor de microfoon van platenmaatschappij CNR. En toen bleef het lange tijd stil.
De laatste tijd verschijnen er mondjesmaat nieuwe producties, waarbij opvalt dat het veelal om albums en projecten gaat in een streektaal. Kennelijk is een dialect vaak soepeler dan het Algemeen Beschaafd, laat het zich makkelijker naar jazz-inflexies voegen.
Met haar 'Dutch Songbook' is ook Fay Claassen op de Nederlandse toer gegaan. Grappig genoeg kwam het initiatief uit de gelederen van de WDR Big Band. Toch is het resultaat veel minder jazzy dan je op grond van haar reputatie zou verwachten. Kun je van 'Aan de Amsterdamse Grachten' een jazzsong maken? Natuurlijk kun je dat. De melodie is er sterk genoeg voor. Maar ondanks Claassens lekkere losse timing bleef het pareltje van Pieter Goemans een 'recht' cabaretliedje. Meer in het idioom van de musical getrokken dan van de jazz. Dat gold ook voor materiaal van Toon Hermans, Herman van Veen, Doe Maar en Rob van Kreeveld. Soms, ja soms hoorden we 'echte' jazz, zoals in 'Find That Screw' en in 'Dat Mistige Rooie Beest' vormde de vocaliste al scattend een volwaardige sectie van het begeleidende Jazz Orchestra Of The Concertgebouw. In 'Zing, Lach (etc.)' van Ramses Shaffy kon ze haar niet geringe kracht kwijt.
De solisten van het orkest kwamen in korte, functionele en nauwkeurig begrensde bijdragen aan bod; met pianist Peter Beets had Fay Claassen een bijzondere klik. De blazers kregen vrij baan in het laatste nummer vóór de toegift, Benjamin Hermans' 'Five Up High' - dat volgens mij gestolen is, of toch op zijn minst per ongeluk meegenomen, van Stevie Wonder.