Pagina's

vrijdag, september 07, 2018

Concert
Dansen op en luisteren naar ongebaande jazz

Vlad Psaruk Group, maandag 27 augustus 2018, Noorderzon, Podium Op Zuid, Groningen

Dat is dan wel weer sterk. Eerst krijgt trombonist Vlad Psaruk het publiek van Noorderzon, het jaarlijkse festival voor de uitvoerende kunsten, massaal aan het dansen. Op zich al een prestatie. Dat gaat hij vervolgens niet uitmelken; integendeel, hij neemt bewust gas terug met een spookachtige solo waarin alles kan en ook gebeurt wat de fabrikant van zijn instrument niet bepaald voor ogen had.

De student aan het plaatselijke Prins Claus Conservatorium kan met zijn opzwepende spel en zijn rituele gang door het springende publiek als een volksmenner in de dop beschouwd worden. Van lieden als Troy 'Trombone Shorty' Andrews en Joseph Bowie weten we inmiddels dat de trombone best een sexy instrument kan zijn waarmee je het volk de vloer op krijgt. Psaruk lijkt zijn inspiratie bij hun voorganger Ray Anderson te zoeken, ook zo'n muzikant voor wie in feite geen beperkingen bestaan en die onder meer excelleert in dubbeltonen en circulaire ademtechnieken.

De leider karakteriseerde de muziek van zijn zesspan als lounge, dan wel smooth jazz, maar daarmee deed hij zichzelf tekort. Tot de bepalende elementen hoorde beslist ook metal, dat hoorde je aan de vervormde en overstuurde gitaar van Erdogan Evin en zag je wel aan de plukjes headbangers in het publiek. Zelfs een nummer dat zijn oorsprong vond als een bebop-compositieopdracht en, als ik het goed heb begrepen 'Ap***j' of daaromtrent heette, pakte uit als nerveuze funkjazz.

Opmerkelijk was de slagwerktandem Wieger Dijkstra-Alex Skoric. Al was het alleen maar daar we twee dagen eerder het drumduo Stefan Kruger-Joost Patocka aan het werk hadden gezien, met Krupa & The Genes, tijdens de ZomerJazzFietsTour. Bij die laatsten leek het er om te gaan, elkaar polyritmisch pootje te lichten. In de Vlad Psaruk Group moesten de slagwerkers een vette, onverstoorbare beat spijkeren. Na de pauze speelde het duo een melodieus drumduet. Als om te zeggen: zeker kennen wij onze Max Roach en Buddy Rich en daar maken we dan weer iets héél anders van.

Zodat men na het optreden moest concluderen: het kan dus wel, bij vlagen best extreme jazz voor een publiek dat vermoedelijk goeddeels onbekend is met dit soort ongekamde muziek.