Pagina's

zaterdag, september 01, 2018

Cd
Dave Gisler Trio - 'Rabbits On The Run' (Intakt, 2018)

Opname: juni 2017

De Zwitserse gitarist Dave Gisler is de ideale sideman in veel bands. Hij maakt deel uit van Christoph Irniger's Pilgrim - waarmee hij eind vorig jaar nog te horen was in het Tilburgse Paradox, Florian Egli's Weird Beard, het Gregor Frei Asmin Sextet en nog wat ensembles die Zwitserland rijk is. En getuige de samenwerkingen met Nasheet Waits en Dave Douglas weten ze hem aan de andere kant van de plas inmiddels ook te vinden. Verwonderlijk is dat niet, want Gisler is in al die combinaties een onmisbare schakel in het groepsgeluid.

En nu ligt er een album van zijn eigen trio, dat hij formeerde samen met twee voormalige medestudenten uit zijn tijd aan de Hochschule Luzern, bassist Raffaele Bossard en drummer Lionel Friedli. Met composities van eigen hand. Ingetogen en weloverwogen klinkt opener 'Spiegelfeld'. Gisler weegt zijn noten in deze uitgebalanceerde melodie op een zangerige baslijn van Bossard en elegante roffels van Friedli. Na dit eerste nummer van ruim zeven minuten weet je het eigenlijk al: dit album kan niet meer stuk, al trakteert het trio ons in 'Dive' op totaal andere sferen. Zeer ritmisch, maar tevens ruig spel van Friedli en een heerlijk fel spelende Gisler. Zo klinkt een duik dus: als steeds verder ontsporende punkrock! 'Mr. No Name' mag dan wat rustiger. Spannend ook met die uitwaaierende akkoorden, ingekaderd door Bossard en Friedli.

In 'Sinister Minister' is het dan weer andermaal raak. Gisler draait de knoppen van zijn gitaar ver open en trakteert ons op een prachtige, breed uitwaaiende, zeer kleurrijke solo. Een van de hoogtepunten van dit album. Nog heftiger gaat het eraan toe in 'Rabbits On The Run'. En niet alleen de konijnen nemen de benen bij het horen van deze klanken. Als een stoomwals dendert het trio hier over ons heen. De rust in 'Spirit Laundry' komt dan ook als geroepen, even een moment om op adem te komen. Friedli betoont zich ook hier weer een uitstekende drummer, Bossard legt een fijne groove neer en Gisler fascineert met een krachtige melodie. Van die rust blijft overigens allengs niet veel meer over. 'Two Flowers' biedt dit wel. Mooi ingetogen spel hier van Gisler, met goedgeplaatste interventies van zijn collega's. Het ritmische 'Playground' is de perfecte afsluiter. Het patroon dat Bossard neerlegt en dat Friedli verder invult met zijn brushes doet ons meedeinen en vormt de perfecte onderlegger voor Gislers subtiele, meanderende melodie. Grote klasse, dit album.