Pagina's

maandag, juni 04, 2018

Concert
Hartentroef

Martin Fondse Orchestra, vrijdag 25 mei 2018, Paradox, Tilburg

Het draait vanavond allemaal om het hart. De composities van Martin Fondse zijn hartveroverend en dragen titels als 'Harten 2', 'Harten 4', 'Harten 5'. Ze maken deel uit van het programma 'Hearts' uit Fondse's nieuwe suite 'Card Games'. Een suite die gaat over liefde, vriendschap en vertrouwen en alle emoties die daarin besloten liggen.
Maar we beginnen even bij het begin.

Martin Fondse is pianist, componist, arrangeur en speler van de vibrandoneon. Hij kreeg de Buma Boy Edgar Prijs 2017 - de belangrijkste prijs in Nederland op het gebied van jazz en geïmproviseerde muziek - in december uitgereikt voor zijn veelzijdige en kleurrijke bijdrage aan de Nederlandse jazz- en muziekscene. Een welverdiende prijs en het is hem van harte gegund, dat zullen velen met mij eens zijn. De prijs kwam voor Fondse totaal onverwacht op het moment dat hij 25 jaar in het vak zat en 50 was geworden. Een mooier of beter moment was haast niet te bedenken. Met 'Hearts' besloot hij de Boy Edgar Tour in te zetten, een programma wat ontstaan is door persoonlijke gebeurtenissen die de afgelopen jaren op zijn pad kwamen. Met zijn orkest verbindt hij jong en oud, jarenlange ervaring en de innovatieve inbreng van een nieuwe generatie musici. De kracht van doorwrochte kundigheid gebundeld met vernieuwende inzichten. Al die factoren leidden tot prachtige melodieuze arrangementen met verrassende elementen.

Bijvoorbeeld als Claudio Puntin in 'Harten 2' de elektronica loslaat op zijn instrumenten en daarmee een pulserende bloedstroom verklankt waarin je de cellen over elkaar heen hoort buitelen. Dan de illustrerende stemmen van Anna Serierse en Sanne Rambags, die nauwelijks met woorden - of onbekende woorden - en klanken de verbeeldingskracht van de thema's nog eens vergroten. Hoorde ik daar nou meeuwen? Ook het aandeel van de twee cello's is heel apart. Jörg Brinkmann en Annie Tangberg, ieder met een eigen interpretatie heel authentiek en toch zo inherent aan het geheel. Briljant is de intro van 'Gloria' (naar een metrostation in Rio de Janeiro) als Brinkmann een heftig klassiek thema op de cello speelt waar een klokkenspel heel fijntjes een deuntje overheen speelt, een rauwe sax en een nerveuze bas invallen om de hectiek en chaos uit te beelden, om uiteindelijk te eindigen in een onheilspellende rust. Telkens weer die wonderschone, haast filmische melodieën die aan de basis liggen, als decor dienen of vorm geven aan de climax. Melodieën waar je kippenvel van krijgt. De ritmiek is heel functioneel, nergens teveel of heel opvallend. Het is een kunst om zo te arrangeren dat alles past en een doel heeft.

De twee zangeressen laten ook afzonderlijk van zich horen in een eigen song, zodat de schoonheid van hun stemmen extra goed te beluisteren is. Serierse vertolkt het gevoelige 'Tomorrow Eyes'. Rambags ontroert het publiek met 'Walking Across The Atlantic'. Een indrukwekkend stuk waarin zij a capella begint met flarden van woorden die meegevoerd op de wind fluisterend je oren strelen. Het lijken wereldstemmen die verwijzen naar verre horizonten. Dan valt de piano in en wordt het een prachtig lied. Overzeese verhalen krijgen een stem en een gezicht. Martin Fondse eindigt de avond met een ode aan zijn overleden vader in 'Karavanserai'. De cello's vormen samen met de bas opeens een strijkersensemble. Een liefdevolle melodie die zijn doel niet mist. Wat een heerlijke verwennerij deze muziek.

Klik hier voor foto's van dit concert door Donata van de Ven.