Pagina's

zaterdag, juni 23, 2018

Festival
Doek Festival 2018 - Dag 1

Low, Slow, And Wobbly / Subtext, donderdag 14 juni 2018, Splendor, Amsterdam

De zeventiende editie van het DOEK Festival ging van start met een keur aan musici die met elkaar de liefde voor de vrije improvisatie delen. Het motto dit jaar is ontleend aan een album van een van de grondleggers van de free jazz, 'This Is Our Music' van Ornette Coleman. Hier slaat het op de musici die hun eigen ensemble deze dagen aan ons presenteren. Soms zijn dat groepen die al jaren bestaan, zoals het Ab Baars Trio dat zaterdag speelt, maar veel vaker zijn het nieuwe initiatieven, zoals de twee groepen die op de eerste avond in Splendor acte de présence geven.

Het eerste project, Low, Slow, And Wobbly heeft Michael Moore als leider en inspirator en kent verder twee trombonisten, Salvoandrea Lucifora en Joost Buis, en twee rietblazers, Giuseppe Doronzo en Ziv Taubenfeld. Twee pijlers heeft dit ensemble. Allereerst is er de kracht van die bezetting. Met vijf blazers, ieder met een ander toonbereik en een ander timbre kun je hele mooie dingen doen. Je kunt de diverse klanken naast elkaar zetten, maar je kunt ze ook met elkaar mengen, dicht naar elkaar laten kruipen. Je krijgt dan prachtige sfeertekeningen, zoals in het stukje titelloze impro. Waarbij de musici er overigens ook behagen in scheppen om aan de drone-achtige, sfeervolle vergezichten te ontsnappen met speelse capriolen.

Moore zelf op altsax laat gierend hoge noten opdwarrelen uit een nevel van geluid, opgetrokken door basklarinet, baritonsax en trombones. Bijzonder is ook 'Trombone Met Drie Saxen', dat nodig door Moore van een andere titel moet worden voorzien. Maakt niet uit, die ene trombone - hier in handen van Buis - is goed voor een prachtige, melodieuze solo. Een tweede pijler is de invloed van de Zuid-Albanese iso-polyfonie, en dan met name de structuur van vraag en antwoord. Het werkt in 'Kaba' als een waar groepsgesprek, iedere spreker met zijn eigen klank en temperament. Het levert een bijzondere symbiose van delicate en verfijnde klanken. Het zit ook in de afsluiter van dit wonderlijke concert, 'Atje Te Vra Në Lüne', een Albanees volksliedje dat vergezeld gaat van een weemoedig element en waarin de klanken van de blazers prachtig samenvallen. Een gouden greep, dit project van Moore. We gaan er ongetwijfeld meer van horen.

Het nieuwe project van de pianisten Kaja Draksler en Marta Warelis peutert aan alle mogelijke grenzen. Ze ontwikkelden Subtext samen met de dansers Lily Kiara en Michael Schumacher, die ze leerden kennen tijdens het Doek Festival vorig jaar. Muziek en dans bereiken hier een prachtig evenwicht en de twee pianisten laten hier horen én zien dat zij meer in hun mars hebben dan we tot nu toe van hen zagen. Beiden bespelen de piano, waarbij Draksler een duidelijke voorkeur heeft voor het werken met preparaties, waarmee zij de meest wonderlijke geluiden produceert - we horen klokken, bellen en machine-achtige geluiden, beiden bespelen een keur aan percussie-instrumenten en beiden doen als vanzelf van tijd tot tijd mee met de dansers. De muziek is soms zeer fijnzinnig, vol verstilde, natuurlijk aandoende geluiden, maar regelmatig is het buitenissig en heftig wat dit kwartet ons voorschotelt, zowel muzikaal als in de krachtige bewegingen van Kiara en Schumacher. Vanzelfsprekend maken de dansers, zeker op zulke momenten, eveneens geluid met hun bewegingen, geluid dat deel wordt van de muziek. Bijzonder is de communicatie tussen deze kunstenaars. Je ziet Warelis, staande achter de piano, kijken naar de beide dansers, iedere aanslag wegend op een goudschaaltje. Een prachtig en zeer gedurfd project, dit grensoverschrijdende Subtext, dat het zeker verdient om verder uitgebouwd te worden.

Low, Slow, And Wobbly zal deze zomer ook optreden tijdens de Groningse Jazzfietstour.

Foto's: Maarten van de Kamp