Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Wedijveren met de natuur
Verheyen/Copland/Van der Feen/McPherson, zaterdag 24 februari 2018, Bimhuis, Amsterdam

Door privéomstandigheden is de Amerikaanse sterdrummer Billy Hart deze tour vervangen door Eric McPherson en op het laatste moment wordt ook de plaats van bassist Drew Gress ingenomen door Clemens van der Feen. In het Bimhuis presenteert de Vlaamse saxofonist Robin Verheyen het nieuwe album 'When Birds Leave', waarop pianist Marc Copland, contrabassist Drew Gress en drummer Billy Hart meespelen. Een wonderbaarlijke bezetting! Maar ondanks het ontbreken van deze twee illustere namen lijkt het optreden geenszins aan zeggingskracht te hebben ingeleverd. Hoe het oorspronkelijke kwartet live geklonken zou hebben in het Bimhuis blijft een vraagteken. McPherson bedient de drumkit met een vederlichte touch en souplesse zonder de beat ook maar een moment te verwaarlozen. De drummer toont bij vlagen zijn explosiviteit. Van der Feen kan direct bij het eerste nummer alle schroom van zich afgooien door het spelen van een warmbloedige bassolo. Uitgebalanceerd en ondersteunend geeft hij ruimte aan de ster van de avond: Robin Verheyen.

Het wonderkind van de Belgische jazz heeft deze avond een voorliefde voor de sopraansaxofoon. Verheyen lijkt geïnspireerd door de spiritualiteit van de natuur. De saxofonist speelt niet zweverig en wedijvert met de schoonheid van natuurlijke geluiden. Als openingszet wordt, door een open structuur, de compositie 'Rest Mode' mysterieus en idyllisch neergezet. Uitgebalanceerd in compositie en uitvoering, maar voorzien van vervaarlijke solo's. 'Day And Night' is een oprechte ode aan de vrije vlucht van zwermen vogels. Het wisselend tempo en de variatie in luchtigheid en onheilspellend gevoel zijn bloedstollend mooi. Bij de titeltrack 'When The Birds Leave' is er geen ontkomen meer aan. Robin Verheyen vertolkt als geen ander de melancholie van het vallend blad en het trieste weeklagen tijdens de grote vogeltrek.

De saxofonist laat tijdens het optreden ook een meer heftige kant zien. Hij leeft zich extravert en rauw helemaal uit, in mooi contrast met Marc Copland. De sopraansaxofoon wordt hierbij ingeruild voor de tenor. De ode aan Billy Hart is betekenisvol. Tijdens de drumsolo verruilt Eric McPherson zijn souplesse minutenlang voor energiek percussiewerk. De zingende saxofoonlijnen worden lamgelegd door een intense pianolyriek. Op het einde van het optreden wordt het warme spel van de tenorsaxofoon door messcherpe sopraanuithalen verdreven. De toegift blijft uit, maar er is meer dan voldoende geboden!

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Louis Obbens, 14.3.18) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.