Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd's
Strings5 - 'Lost In Labyrinth' (Casco, 2017)
Opname: 8 augustus 2016
Omawi - 'Inscapes' (De Platenbakkerij, 2017)
Opname: 19 november 2015

De oorspronkelijk uit Polen afkomstige pianiste Marta Warelis timmert sinds 2014 driftig aan de weg binnen het Amsterdamse vrije improvisatiecircuit. Ze maakt deel uit van het Xavier Pamplona Septet, dat onlangs nog een gedenkwaardig concert gaf in de PlusEtage in Baarle-Nassau. Ze werd toegevoegd aan het Ab Baars Trio tijdens de uitreiking van de Buma Boy Edgarprijs aan Wilbert de Joode in 2016. Nog niet zo lang geleden kwamen er twee cd's uit van projecten waar zij eveneens deel van uitmaakt, Strings5 en Omawi.

Strings5 bestaat louter uit snaarinstrumenten - de piano is er tenslotte ook een - en kent naast Warelis Jacob Plooij op viool, Raoul van der Weide op cello en percussie, Henk Zwerver op gitaar en Jan Nijdam op contrabas. Op 'Lost In Labyrinth', het debuut van dit kwintet, komen die vijf snaarinstrumenten op prachtige wijze samen in een serie onvoorspelbare klankerupties waarbij Warelis conform het concept ongeveer even vaak het klavier bespeeld als de binnenkant van de piano. In 'First' horen we haar uitgebreid op het klavier in wat denk ik wel kenmerkend voor haar genoemd kan worden. Warelis' spel is nooit volledig abstract, altijd klinkt het ritme erin door, waarbij ze neigt naar poëtische, ietwat melancholieke thema's.

'The feeling is the definition', een zin van de Amerikaanse dichter Wallace Stevens die staat afgedrukt op de hoes, slaat daarbij de spijker op zijn kop. Natuurlijk werken de overige musici in dezelfde geest. In 'Non, Parce Que' horen we Plooij en Zwerver in een bijzonder verstild duet, spannend tot de laatste noot en in 'Vol Canadien' onder andere Van der Weide, overigens in combinatie met een driftig aan de snaren trekkende Warelis. Maar het einde van dit stuk is het mooist: de ingetogen aanslagen, duidelijk gemanipuleerd, in combinatie met de duistere klanken van cello en bas en daarboven de viool, pure poëzie. Indrukwekkend is ook het duistere, donderende pianospel aan het einde van 'Hi I’m Al'.

In het trio Omawi werkt Marta Warelis samen met bassist Wilbert de Joode en drummer Onno Govaert. Het zal u niet verbazen dat dit trio nergens lijkt op het standaard pianotrio, zoals we dat nogal eens tegenkomen binnen de jazz. Op dit album komt het spel van Warelis nog beter voor het voetlicht en horen we eveneens haar voorliefde voor speelse ritmische patronen, die elkaar overigens met een zekere grilligheid opvolgen. Je ziet haar zitten achter de piano, puur intuïtief het volgende cluster kiezend. Iets wat overigens ook geldt voor De Joode en Govaert, ze is in goed gezelschap.

Het gaat er dan ook direct vanaf opener 'Stir' heerlijk onstuimig aan toe, waarbij Monk over haar schouder meekijkt. 'Star' klinkt weerbarstiger, zoekend, waarbij de breed uitgesponnen pianopassages op lijken te duiken uit het niets, om daar vervolgens ook weer in te verdwijnen. Het is dat De Joode en Govaert stevige ankerpunten creëren, anders zou onze pianiste zo maar wegfladderen. Ook 'Tatata-Di-Di-, -Dididum', wat een titel overigens, zit vol met van die prachtige ritmische loopjes op lekker dito spel van de ritmetandem en het afsluitende 'Stone' klinkt conform de titel heerlijk stevig.

Labels:

(Ben Taffijn, 16.3.18) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.