Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Meesters in de kunst van het ontregelen
Peter Evans & Sam Pluta, zaterdag 18 februari 2018, De Singer, Rijkevorsel

"En, was het mooi?", vroeg mijn vrouw toen ik thuiskwam. Tja, goede vraag, het overdenken waard. Als je met mooi welluidend en harmonieus bedoelt, kun je dit concert van Peter Evans en Sam Pluta onmogelijk als mooi beschouwen. Met name de eerste helft voldoet eerder aan de definitie van een bak herrie. En begrijp me goed, dit is geenszins als diskwalificatie bedoeld, het is tenslotte maar waar je van houdt.

Peter Evans is op dit moment zonder meer een van de meest creatieve en vernieuwende trompettisten van dit moment. Zijn techniek en instrumentbeheersing zijn niet minder dan fenomenaal en hij weet evengoed een fraaie melodie te blazen - al hoorden we die hier amper - als de meest vreemdsoortige geluiden aan zijn instrument te ontlokken. Zijn kompaan Sam Pluta, die ook deel uitmaakt van het Peter Evans Quintet, dat vier jaar geleden een memorabel concert verzorgde in De Singer, is thuis in de elektronica en produceert daarmee een klankwereld die opvallend veel weg heeft van de geluiden die games voor veel mensen interessant maken.

Evans start op de zaktrompet, een zodanig klein instrument dat je je afvraagt hoe je daar überhaupt geluid uit krijgt. Voor deze man is dat echter helemaal geen vraag. Hij laat ons horen dat de klankwereld die je hiermee kunt scheppen in wezen geen grenzen kent. Met verschillende blaastechnieken en het creatief gebruik van de ventielen brengt hij een oeverloze serie patronen voort, die door Pluta worden afgewisseld met de meest bizarre geluiden uit zijn elektrische apparaten. Regelrechte noise, duistere onweersbuien, geluiden van schietspelletjes: niets is hem te veel.

Het wonder zit hem in de samenhang tussen deze twee werelden. Vooral in de tweede helft - Evans is overgestapt op zijn trompet - is deze opvallend groot. Als na een intro waarin Evans lange noten blaast, geflankeerd door Pluta's noisy onweer, de laatste weer eens overstapt op zijn gamegeluiden, sluit Evans hier met trompet wonderlijk op aan. Het is ook een set waarin Evans de lead neemt en waarin we zijn kwaliteiten als trompettist duidelijk horen, complexe patronen blazend met een tomeloze energie. Eindigen doen we met de voet van het gaspedaal. Het is bijna een serenade wat hier klinkt, op licht noisegepruttel, tot ook dat langzaam uitdooft.

Foto's: Guy Van de Poel

Labels:

(Ben Taffijn, 25.2.18) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.