Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Cd's
Tom Rainey Obbligato - 'Float Upstream' (Intakt, 2017)
Opname: 26 januari 2017
Borderland Trio - 'Asteroidea' (Intakt, 2017)
Opname: 18 december 2016
Elliott Sharp, Mary Halvorson & Marc Ribot - 'ERR Guitar' (Intakt, 2017)
Opname: 25-26 juli 2016

Een belangrijke rode draad in de catalogus van het Zwitserse Intakt Records is de aandacht voor de New Yorkse avant-garde. Vrij recent zagen drie albums van vertegenwoordigers van deze stroming het licht. De drie albums delen het een en ander; de musici die we horen spelen immers allemaal op regelmatige basis met elkaar samen, maar kennen ook de nodige opmerkelijke verschillen.

De eerste betreft het nieuwe album van Tom Rainey's kwintet Obbligato. In 2014 viel het eerste titelloze album reeds op door de keuze van het materiaal; het is volledig gevuld met jazzstandards. Op het recent verschenen 'Float Upstream' trekt Rainey deze lijn door. Ook hier zes standards, die gekozen zijn door het kwintet. Alle musici voelen iets van een band met deze stukken. Met het kiezen voor standards benadrukt Rainey de tweeledigheid van hedendaagse jazz op onmiskenbare wijze: er zijn individuele bijdragen en er is samenspel. Die twee staan op gespannen voet met elkaar, zoals altijd. En dan zijn het ook nog eens voor een belangrijk deel heel bekende stukken. Zoals opener 'Stella By Starlight' uit 1944, een stuk van Victor Young uit de soundtrack van de film 'The Univited'. Trompettist Ralph Alessi komt met de fragiele melodie, waar saxofoniste Ingrid Laubrock zwoel tegenaan schurkt. Of neem Cole Porters 'What Is This Thing Called Love'. Het tempo ligt hoog bij de beide blazers en de ritmetandem, Rainey en bassist Drew Gress, stookt het vuur hoog op. En dan is daar pianiste Kris Davis, clusters noten in het rond slingerend. Het kwintet presenteert ons hier een opmerkelijk vitale lezing van deze klassieker. In Bob Haggarts 'What’s New' horen we allereerst Gress in een prachtig beeldende solo, gevolgd door ingetogen aanslagen van Davis, Laubrock op sopraansax en Rainey bescheiden op de achtergrond. Als dan Alessi het front komt versterken, ontstaat andermaal dat eclatante samenspel. In al deze nummers en tevens ook in degenen die we hier niet noemen, valt op hoe goed die individuele bijdragen passen in het grotere geheel. Hoe goed dit kwintet erin slaagt om een coherent stuk neer te zetten, terwijl ieder lid tevens optimaal de ruimte krijgt.

Kris Davis is ook een van de leden van het kersverse Borderland Trio, dat verder bestaat uit bassist Stephan Crump en drummer Eric McPherson. De aanduiding 'een van de leden' is een terechte, aangezien dit allesbehalve een traditioneel pianotrio is waarin de pianist automatisch de leidersrol heeft. Het debuut 'Asteroidea' maakt duidelijk waar we het over hebben. Opener 'Borderlands', dat met bijna een half uur ongeveer de helft van het album beslaat, is een aan minimal music refererende ritmische compositie, waarin de drie leden om beurten de toon zetten en tegelijkertijd samen voor een coherent geheel zorgen. Davis is dus duidelijk niet de leider, maar speelt om een andere reden wel een heel belangrijke rol binnen dit trio, en wel door het geluid van haar piano. Door alle preparaties gelijkt de klank maar al te vaak op alles, behalve op een piano. In de overige stukken op dit album speelt het ritme eveneens een belangrijke rol. Zo heeft 'Flockwork' een bijna tribaal karakter, met name door het spel van McPherson en ook hier is het weer Davis' klank die een bijzondere wending aan het stuk geeft.

'ERR Guitar' bestaat uit een set van duo-opnamen, die gitarist Elliott Sharp in de zomer van 2016 maakte met respectievelijk Marc Ribot, met wie hij reeds 30 jaar samenspeelt, en met Mary Halvorson, die hij inmiddels een decennium kent. Aangevuld met twee triostukken, die echter niet als zodanig werden opgenomen. Zo speelde Halvorson haar bijdrage voor 'Blindspot', waar het album mee begint, pas later in. Dat nummer is overigens een zeer sfeervolle improvisatie van in elkaar vloeiende klanken. Een gemene deler in de stukken - en het maakt wat dat betreft niet uit of Sharp nu met Ribot speelt of met Halvorson - is de afwisseling van ritmische en melodische fragmenten met vaak gewaagde klankexperimenten. Voeg daarbij het veelvuldig gebruik van elektronische hulpmiddelen en u krijgt een idee wat u bij het beluisteren te wachten staat. Waarbij het er over het algemeen redelijk beheerst en ingetogen aan toegaat. De intimiteit van het duo staat op dit album duidelijk voorop. Maar het is waar wat Sharp zelf opmerkt over de muziek: "It revels in its twists and turns, its imperfections, breaks and its provocations while springing from a postive and heartfelt vision."

Labels:

(Ben Taffijn, 8.1.18) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sunny Five - 'Candid'
Klik op de hoes om een track van dit album te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.