Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
It's the groove, stupid!
Christoph Irniger Pilgrim, woensdag 6 december 2017, Paradox, Tilburg

Als u aan Zwitserland denkt, dan denkt u wellicht aan bergen, horloges, het bankgeheim en de kaasfondue. Maar hoogstwaarschijnlijk niet aan jazz. Zouden de Zwitsers dat ook van Nederland denken? Het zou zo maar kunnen. In beide gevallen is het overigens onterecht. Dat wij hier die Zwitserse muzikanten niet kennen, betekent niet dat ze er niet zijn. Christoph Irniger mag hier dan geen grote naam zijn - wellicht dat dat verklaart waarom Paradox niet bepaald vol zat - goede jazz maken kan hij als geen ander. Zeker met zijn kwintet Pilgrim weet deze tenorsaxofonist meer dan te overtuigen. Dat deed hij overigens al eerder met 'Italian Circus Story' en het recente, hier ook besproken 'Big Wheel Live'. Beide albums verschenen bij Intakt, het internationaal opererende Zwitserse label.

Kenmerkend voor die muziek van Pilgrim is de groove, die tevens opvallend vaak een hoog bluesgehalte heeft. En dan doelen we niet zozeer op het technische aspect van deze muzikale stroming, maar veel meer op het gevoel waarmee de muziek wordt gebracht. Met bassist Raffaele Bossard en drummer Michi Stulz heeft Irniger overigens een ritmesectie die er zichtbaar van geniet om die groove tot in detail uit te spelen.

In opener 'Falling' wordt direct duidelijk met wat voor type blazer we hier van doen hebben. Irniger is geen man van het grote gebaar. Geen "kijk mij hier nu eens staan"-type. Nee, hij is de man van de nuance, van de fragiliteit. Opvallend relaxed, althans voor ons zichtbaar, rijgt hij zijn noten aan elkaar, de stilte niet schuwend. Zijn muzikale verhalen komen langzaam tot stand, hij neemt de tijd om zijn melodieën te ontvouwen. Bijzonder is ook het geluid van pianist Stefan Aeby, die op regelmatige basis zijn sound elektronisch vervormd, en gitarist Dave Gisler, die eveneens muzikale uitdagingen niet uit de weg gaat. Hun spel valt op in 'Back In The Game'. Met name Aeby in het ingetogen notentapijt dat hij hier met veel gevoel legt. Samen met Stulz' ingehouden drumspel en Irnigers delicate spel levert het een prachtig contemplatief moment op. Tot ook hier de groove het overneemt, waabij Gisler een belangrijke rol speelt, een groove ook waar Aeby heerlijk mee speelt met zijn melodieuze loopjes. In 'Mondays' houden we die blues, maar neemt de intensiteit verder toe, met name vanwege Gislers enerverende gitaarsolo en het al even intense spel van Irniger.

Na de pauze staan er twee nieuwe stukken op het programma die in februari 2019 op album zullen verschijnen, overigens in dezelfde maand dat het kwintet bij Jazzcase in Neerpelt acte de présence zal geven. De twee stukken, '1888' en 'Inside' kenmerken zich vooral door de experimentele pianoklank van Aeby, een klank die hij creëert middels een batterij elektronicakastjes. Interessant aan 'Inside' is het raadselachtige begin dat zich kenmerkt door de meest wonderlijke geluiden in navolging van Aeby's onorthodoxe pianoklanken. Maar zo enigmatisch en vreemdsoortig als het stuk begint, zo ritmisch en melodisch eindigt het, wederom met zo'n stuwend krachtige groove.
Na de ballad 'Ending At The District' met prachtig repetitief pianospel eindigt het kwintet in stijl met 'Acid'. Lees: uptempo met een andere variant op de slepende, verslavende groove die het handelsmerk van Pilgrim genoemd kan worden. Een groove waarin jazz, blues en rock op prachtige wijze samenkomen. We kunnen er weer even tegen.

Foto's: Cedric Craps

Labels:

(Ben Taffijn, 18.12.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.