Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog
vrijdag 28 maart 2025
 


Concert
Broeders en zusjes
Eemsmond Big Band o.l.v. Hennie Maring, donderdag 14 december 2017, Huize De Beurs, Groningen

De Eemsmond Big Band bestaat veertig jaar. Dat wil zeggen: officieel. Want een jaar eerder, op 30 oktober 1976, maakte de embryonale versie van het orkest haar debuut tijdens de opening van Cultureel Centrum De Molenberg in Delfzijl. Hoe dan ook, een opmerkelijk feit: de meeste amateur-bigbands leggen eerder het loodje.

Opmerkelijker nog is het gegeven dat drie van de initiatiefnemers - trompettist Peter van den Berg, eerste altist Gerrit Jonker en drummer Klaas Kreuijer - nog altijd van de partij zijn. En dan moet u vooral niet denken dat die ouwe knarren er maar een beetje voor de sier bijhangen. Want zo'n Jonker heeft een geluid waarmee je door het gewapendste beton boort. Zijn feature was donderdag 'Isfahan' uit de 'Far East Suite' van Billy Strayhorn en Duke Ellington. Meer Otto Hardwick nog dan Johnny Hodges, als u het mij vraagt. Kreuijer mept de band net zo makkelijk door Count Basies 'One O’Clock Jump' als door 'Surprise/Garden Party' van Mezzoforte, dat onlangs aan het repertoire werd toegevoegd.

Die 'One O’Clock Jump' ligt al sinds mensenheugenis op de lessenaars, net als 'Frenesi' en inmiddels ook Chuck Mangione's 'Feels So Good'. Nieuw waren de nummers met de jonge vocaliste Njairatoe Sopacua, die een beste strot heeft en soul in haar dondertje. In Joe Zawinuls 'Birdland' kreeg haar stem orkestrale kwaliteiten. Naast de vaste vocaliste Agnes Rozeboom (of was het toch stiekem haar dochter: de echte Rozeboom moet inmiddels een eind in de veertig zijn), naast Agnes Rozeboom dus telde ik nog twee andere zangeressen, plus drie heren uit het orkest die eveneens een keel kwamen opzetten. Agnes vormde samen met Suzan Paas en Erna Moraques een trio waarvan de harmony zó close was dat je kon denken met echte zusjes van doen te hebben. De bandbreedte reikte van de zusjes Andrews tot die van Pointer. En hun timbre raakte in 'Moonglow' zowat het uitspansel. Er werd gezongen in het Engels, Frans, Spaans en Portugees, want ze spreken hun talen daar in het Noorden.

Het orkest zelf, dat elke week repeteert, is in de loop der jaren natuurlijk een soort vriendenclub geworden. Ook bijna echte broertjes, dus. De heren (en dame Anita de Vries, die de trompet en de fluit hanteert) spelen door de bank genomen zuiver, maar met name het koper klonk minder gedifferentieerd dan de bedoeling zal zijn geweest. Wat meer dynamiek zou de ballads goed hebben gedaan: nu verdronken teveel nuances in de tsunami's die over ons heen spoelden. Terwijl je bijvoorbeeld in 'Frenesi' wel degelijk hoorde hoe de trompetten de harmonische grapjes in het arrangement tackelden.

De felle kleurenpracht van de EBB straalde je tegemoet in 'Spring Is Here' en voor een Billy May-arrangement ('Walkin’ My Baby Back Home') kunt u mij te allen tijde wakker schoppen. Maar generaliserend kun je dus zeggen dat de band in ritmisch opzicht sterker was dan qua balans en dynamiek. De enige remedie lijkt me dat de band regelmatig gaat optreden in het sfeervolle bovenzaaltje van Huize De Beurs, zodat de ruimte en het orkest in akoestisch opzicht aan elkaar kunnen wennen.

Concertfoto's: Chris Dagelet

Labels:

(Eddy Determeyer, 20.12.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
I Compani Extended & Voices - 'Tempoo'
Klik op de hoes voor meer informatie over deze geweldige band, die dit jaar na 40 jaar afscheid neemt met een serie concerten, maar uitgerekend nu zijn gemeentesubsidie kwijtraakt!







Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.