Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Naar de sterren in het souterrain
Sava Botic-Nemanja Tasic-Aleksandar Skoric, zaterdag 23 september 2017, Atelier Il Sole in Cantina, Groningen

Gefluister aan de bar in de belendende ruimte, geschuif met een kruk, een aansteker die aanknipt. Geluiden die normaliter ver beneden de waarnemingsdrempel blijven, maar zaterdagnacht beukten ze genadeloos op onze trommelvliezen. Het Servische trio Botic-Tasic-Skoric begon zijn recital namelijk in totale stilte; de geluiden die binnensijpelden vormden een wezenlijk onderdeel van de intro. Toetsenspeler Sava Botic schoof er pianissimo wat aarzelende noten in, slagwerker Aleksandar Skoric beroerde behoedzaam een gong. Lange minuten bleef het volume aldus zeer bescheiden, als de linkerkant van een e-macht. De analogie met een ruimtereis diende zich aan: ook de kosmos is immers goeddeels leeg, op een sprietje straling en een dotje donkere materie na. Maar gaandeweg, na een paar eeuwen, kwamen we toch in de verte quasars tegen en een enkele supernova. Vanzelfsprekend beleefden we de trip via poly-logaritmen – anders zou zo'n reis immers nooit in een uur passen, of zes uur, geen idee, het besef van tijd waren we allang kwijt.

De twee slagwerkers raakten niet zozeer slaags, als wel op goede voet. Ze vulden elkaar aan, gaven steun; als de een met stokken speelde hanteerde de ander de brushes. Over de grooves waren ze het hartgrondig eens. Deze trommelexercities waren eerder tranceverwekkend dan orgiastisch. Potentiële energie, daar geloven de musici heilig in. Daarbij bleef de Fender Rhodes spelende Sava Botic hardnekkig weigeren zijn volume aan dat van het bijwijlen donderende drumduo aan te passen. Hij bleef bij voorkeur ondergronds. Ik moest onwillekeurig denken aan het duo Misha Mengelberg-Han Bennink: ook daar weigerde de pianist beleefd doch pertinent in te gaan op het verruwde spel van zijn kompaan. Maar nu dus met Han in het kwadraat. De simpele melodietjes van Botic kropen langs de ritmen en werden erdoor overwoekerd. Daarbij viel op dat Nemanja Tasic gaande de voorstelling steeds dieper naar zijn kit boog, als om de vellen in close-up te kunnen bestuderen. Als een kromgegroeide beukende beuk. Ontworpen door een striptekenaar van het oude stempel. Verdomd, het is Max Fleischer zelf.

Foto: Willem Schwertmann

Labels:

(Eddy Determeyer, 3.10.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.