Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
Gruwelijke ontsporingen

Hopscotch, woensdag 18 oktober 2017, Brouwerij Martinus, Groningen

Halverwege de tweede set voegde meisterdrummer Matt Wilson ook twee bierglazen aan zijn arsenaal toe. Hij liet ze tinkelen op de snaar en de tom en demonstreerde dat de hellingshoek van zo'n halfvol glas correspondeert met de aard en de toonhoogte van de geproduceerde klank. Waardoor je je liet verleiden tot theoretische beschouwingen over de veranderende vorm van de resonerende luchtkolom en hoe die het golfpatroon dat door de weerkaatsing ontstaat beïnvloedt, enz. enz. Terwijl je eigenlijk zou moeten denken over die eerste associatie die zojuist opkwam. Dat was een optreden van meisterdrummer Cees See, lang, lang geleden. Die speelde een sprankelende solo op zijn trouwring, terwijl zijn kersverse echtgenote Corry Brokken op de eerste rij zat te smelten – en wij met haar.

Maar goed, daardoor miste ik bijna dat dit trio liedjes speelde die een soort schaduwen of projecties leken van bestaande oude hits. Het drietal had 's middags wat stukken ingestudeerd en die werden er met veel flair en inventiviteit in de Martinus uitgegooid. Vanuit vrije improvisaties groeiden groovy gerechten. Echte liedjes soms, die gaandeweg gruwelijk ontspoorden, om uiteindelijk weer in een (ander) gareel terecht te komen.

Daarbij viel om te beginnen op hoeveel lol Wilson altijd heeft. Wat dat betreft is hij een waardige opvolger van Smilin' Billy Higgins. Ook draait hij er zijn hand niet voor om binnen één maat tweemaal het ritme blijmoedig om te gooien. Dat hij zo vroeg of laat in 'Willie And The Hand Jive' geraakt, zal niemand verbazen. Van zijn sublieme recente album 'Honey And Salt' reciteerde hij 'We Must Be Polite', het lichtelijk absurdistische poëem van Carl Sandburg.

In deze context werkt Giuseppe Doronzo vooral in de bovenste regionen van zijn baritonsax. Het tenorgedeelte, zeg maar. Hij mengde voorbeeldig met het expressieve en soms explosieve gitaargeluid van Jorrit Westerhof. Jorrit verloor ditmaal zijn brilletje niet één keer en brak slechts één snaar. Maar voordat u daar verkeerde conclusies aan verbindt, haast ik mij daaraan toe te voegen dat ik zijn country-and-westernkant zelden eerder zo geprononceerd hoorde. Had die weemoedigheid te maken met de recente brand in zijn huis, waardoor hij alles verloor? Dan ga je wel op de toppen van je zenuwbanen spelen. Als het echt intens wordt, verheft hij zich even van zijn krukje. Klaar voor de duck walk, denk je dan. Maar zover komt het nooit. Dat vind ik dan wel weer sterk.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

Labels:

(Eddy Determeyer, 24.10.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.