Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
Even Art Tatum aanraken

Reeds & Beats, zondag 8 oktober 2017, De Hertenkamp, Assen

Is er in Nederland een betere ritmesectie in het pure swinggenre te vinden dan de Beats van Reeds & Beats? Ik waag het te betwijfelen. Harry Kanters, broer Peter Kanters, Eric Heijnsdijk en Dolf Heige, op piano, gitaar, contrabas en drums, werken als een Packard 180. De zes cilinders staan onder toezicht van de gitarist. Hij is een inventieve muzikant, die de versterking op het absolute minimum houdt. Kanters heeft aan loopjes en harmonische invallen geen gebrek, maar zijn belangrijkste functie is toch het steady vasthouden van het ritme.

Is er in Nederland een betere pianist in het pure swinggenre te vinden dan Harry Kanters? Ik zou hem graag horen. Gelijk Eddie Heywood jr. danst hij zorgeloos en soepeltjes door de akkoorden, her en der het tempo à la Erroll Garner even vertragend en elders een Tatumaanloopje nemend. Zijn solofeature 'Tea For Two' begon hij met een bedachtzaam gespeeld verse, dat bedaard overging in het thema, als een slaperig meisje dat zich uitrekte, en geleidelijk versnelde en versnelde en versnelde tot hij bijna Art Tatum anno 1933 aanraakte. Ja, hij kon nog iets sneller, vertelde Kanters, op een echt goeie vleugel met een optimale respons.

De inspiratiebron voor Reeds & Beats was het jaren zeventig-duo Kenny Davern-Bob Wilber, liet leider en rietblazer Michael Funke weten. Doch de groep heeft de geschiedenis verder afgegraasd en is terechtgekomen bij de iconische small combo swing van John Kirby en Eddie Heywood. Roestvrij stalen swing in een fluwelen jasje. Een dergelijk concept stelt hoge eisen aan met name de harmonische intuïtie van de twee (of drie) blazers. Welnu, Eugène de Bruin, die de zieke Marco Kuipers verving en klarinet en alle saxen speelt, bezit (met name op alt) een wonderbaarlijk laag register, rijk en romig, waarmee hij het wat meer agressieve geluid van Funke voorbeeldig aanvult. Alleen in 'The Mooche' wisten de blazers elkaar niet te vinden. Het luistert erg nauw, allemaal.

Voor de swingliefhebbers was het dus een feest der herkenning. Zoals het typische dalende loopje in 'Avalon', dat we van het Benny Goodman Quartet kennen. Of 'Caravan' inzetten en op het moment dat het thema tevoorschijn piept met een "die doen we niet" gelijk doorschakelen naar 'Shine'.

Het was een tikje vreemd, om niet te zeggen vervreemdend om te constateren dat buiten de Packards echt vervangen waren door de Honda's.

Foto: Hans Mijsbergh

Labels:

(Eddy Determeyer, 17.10.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.