Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Lp's
3Times7 – 'Squeeze The Lemon' (eigen beheer, 2017)

Opname: februari 2016
Jorrit Westerhof – 'I Don’t Know What I Can Imagine' (eigen beheer, 2017)
Opname: 2016

Als een echt kind van deze tijd heeft gitarist Jorrit Westerhof zijn debuut op lp uitgebracht. Om precies te zijn: op twee lp's. Daar zijn dan wel weer downloadcodes bijgevoegd, zodat je het gebodene ook lekker ouderwets en vertrouwd op je smartfoon kunt zetten. (De verkoop van vinyl is in ons land het afgelopen jaar met maar liefst vijftig procent gestegen, waarmee het aandeel van de lp inmiddels op een kwart ligt van de totale verkoop van fysieke geluidsdragers.)

Op 'Squeeze The Lemon' speelt 3Times7, het vaste trio van de gitarist. Het album laat iets van de veelzijdigheid van Westerhof horen. 'Way Over Yonder' (niet het nummer van Carole King) begint met een dialoog tussen twee oude bluesknakkers en ontwikkelt zich vervolgens ook als een orthodox oud bluesnummer. De bas van Marko Curcic laat zich van haar meest wendbare kant horen; de gitaar is hier elementair, naakt. 'Help Me, I’m Blind' is een ode aan al die visueel gehandicapte bluesmannen, Lemmon, Willie, Boy, Arvella, waarbij het energieke drummen van Aleksandar Skoric voor de ejaculatie zorgt waar we vanaf het eerste nummertje, 'Waiting For An Orgasm', stilletjes op hadden gehoopt. De invloed van de Britse bluesgasten van de jaren zestig is hier met al die oversturing en vervorming evident.

'Pale Blue Dot/Thin Gas Clouds' is een soundscape die op een gegeven moment uitloopt op King Crimson-achtige bombast. In 'Anyhow, The Color Is Green' worden we vergast op stevige noiserock met feedback en in 'Don’t Be Sorry' zitten we ineens in een Italiaanse ijssalon anno 1960, waar een gitaarbandje in hemelsblauwe jasjes speelt.

Voor het album 'I Don’t Know What I Can Imagine' heeft Westerhof een aantal prominente gasten uitgenodigd; hier is ook iets van zijn gaven als vormgever en arrangeur bespeurbaar. Grappig, maar zodra Martin Fondse met zijn vibrandoneon (een soort melodica) op het toneel verschijnt is de tango niet ver meer. Ook deze versie van 'Pale Blue Dot' is een sonisch landschap. De vibrandoneon verdrinkt hier in havengeluiden en, alsof dat nog niet genoeg is, een ritje in een Willys op de Ginkelse heide. Eveneens fraai: het koperen paar Eric Vloeimans (trompet) - Morris Kliphuis (hoorn) in 'I Was Almost Sure Of It'. Vloeimans waren we al tegengekomen als dwalende in het klanklandschap 'Jesus Got Angry'.

Een goed beeld van het potentieel van Jorrit Westerhof krijgen we in 'Conjunctiva, Ok', waarin het industriële slagwerk van Skoric en de vrije partijen van Fondse en de leider mooi gedoseerd zijn. De vibrandoneon speelt hier een melodieus intermezzo, waar saxofonist Albert Ayler zó op had kunnen inhaken.

Het nummer 'Presidents & Police', een feature voor de lyrische (alt?)viool van Oene van Geel, eindigt in de ruis van de uitloopgroef van een 78-toeren plaat. Je hoort ook, hoe de naald van de plaat wordt getild. Heel stijlvol. Nog chiquer: in beide lp’s zijn alvast (bescheiden) tikken meegeperst. Daar hoef je zelf dus niets meer aan te doen.

Klik hier om het album 'Squeeze The Lemon' te beluisteren. En hier kun je 'I Don’t Know What I Can Imagine' horen.

Labels:

(Eddy Determeyer, 19.9.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.