Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Met brave boogies het nieuwe jaar in
Nieuwjaarsconcert met Eeco's Jazz & Boogie Express, zondag 1 januari 2017, De Hertenkamp, Assen

In de handen van Frank Robberscheuten is de tenorsaxofoon zo licht als een veertje. Hij heeft de Lester Young-Stan Getz School met goed gevolg doorlopen en met zijn bescheiden ronde geluid swingt hij subtiel, maar hij swíngt. En helemaal akoestisch, just like the doctor ordered. Met bassist Alex Milo speelde hij 'You’d Be So Nice To Come Home To' als een verstild duet, als een soort smeekbede tegen beter weten in, zoiets. En dat paste dan weer precies in de ambiance van de Nieuwjaarsbijeenkomst van de Jazzclub Assen. Want achter mij werd met verve verhaald van poes Pieternel die pas 's middags was teruggevonden in de wijnkelder en van het Skypegesprek met zoon Herbert die in Nieuw-Zeeland zit, waar het 23 graden is. Tenminste, als ik het goed gevolgd heb. Men zal begrijpen dat de medewerking van dit grijze Griekse koor De Hertenklamp op dit soort momenten in een jodenkerk veranderde. Maar alla, op de voorste rij was het discrete discours van sax en bas goed te volgen. En live is en blijft nu eenmaal levendig. Bovendien nam Robberscheuten in 'Lady Be Good' revanche door zijn klarinet tot in de verste uithoeken te laten snerpen.

Nu had het gebodene als geheel ook een ingetogen karakter. Amos Milburn had de Classic Jazz & Boogie Express gemist, maar Jimmy Yancey was aan boord. In de geest dan - of hoorde ik toch diens 'Sweet Patootie'? Behalve Yancey is Albert Ammons duidelijk favoriet van pianist Eeco Rijken Rapp. Doch het gewicht van Ammons bezit die niet, qua postuur noch qua power. 'Caldonia' kreeg een uitgesproken tamme uitvoering. In 'Wait ’Til The Sun Shines, Nellie' maakte de pianist van de nood een deugd door in een onmogelijk tempo, ergens tussen ballad en medium in, onbehoorlijk te swingen en zijn Express (lees Choo Choo) met hem. Hier ging de saxofonist zowaar een potje honken. Het geheel bleek meer dan de som der delen. Drummer David Herzel wiegde de band met zijn soepele bekkens comfortabel – maar in zijn soli zit teveel boem-boem. Met zijn meegehumde solo's zei Alex Milo gedag tegen Major Holley.

In de laatste set zong Mary Veldkamp, Assen's First Lady of Jazz, nog twee nummertjes mee. Toen Eeco Rijken Rapp 'Cheek To Cheek' naar haar smaak een beetje te slijperig inzette, werd hij door Veldkamp onmiddellijk teruggefloten met "lekker een beetje dansbaar". Aldus geschiedde.

Concertfoto's: Hans Mijsbergh

Labels:

(Eddy Determeyer, 15.1.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:






Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.