Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
Meester van de minzaamheid

Fred Hersch, zondag 11 december 2016, De Roma, Borgerhout

Als pianist Fred Hersch de faam die hij de voorbije dertig jaar opbouwde ergens aan te danken heeft, dan is het ongetwijfeld zijn liefde voor de songs, voor het klassieke jazzrepertoire dat hij als geen ander heeft verkend. In de liner notes voor 'Horizons' (1985), het debuutalbum van de toen dertigjarige pianist, liet hij al optekenen: "I like the concept of a repertory album," says the pianist, who admits to being "a tune freak".

Het werd gaandeweg Hersch' handelsmerk, iets dat hij uitwerkte met een elegantie die snel een synoniem voor zijn naam werd. In dezelfde liner notes schuift hij onder meer Bill Evans, Monk, Wynton Kelly en Paul Bley naar voor als invloeden, en dat hoor je tot op vandaag in zijn spel. Hersch is niet de man van de blues en de vitale expressie, maar van het raffinement, de gedoseerde en compacte verkenning van het bronmateriaal. Beschouwen sommige collega's dat als een springplank om hun fantasieën op bot te vieren, dan blijft het (respect voor het) origineel vooropstaan bij Hersch. Het leverde al pracht op die menig componist zou doen zwellen van trots.

Hersch zou na dat debuut een resem albums opnemen als eerbetoon aan een reeks grote namen. Dat deed hij onder andere met werk van Rodgers & Hammerstein, Antônio Carlos Jobim en Monk, dus het is geen verrassing dat er werk van die iconen in De Roma passeerde, met het stukje Monk zoals gewoonlijk achteraan in de set. Ook opvallend bij het binnenkomen: Hersch had geen zin om op het hoge podium te zitten, waardoor de piano achteraan de zaal op een verhoog werd opgesteld en het publiek plaatsnam aan de andere kant, wat meteen zorgde voor een kleinere afstand en meer intimiteit, iets dat dit concert alleen maar ten goede kwam.

Vanaf het tweeluik 'Olha Maria'/'O Grande Amor' (Jobim) werd immers duidelijk dat je geen grootse gebaren moest verwachten, dat er geen snelheid- of volumerecords zouden sneuvelen. Van meet af aan voelde je dat Hersch een pianist is die evenveel werd beïnvloed door klassieke componisten en jazzkleppers (Brahms en Bach zijn al net zo cruciaal als Hancock en Hines), en binnen schijnbaar nauwe afbakeningen weet hij het potentieel bijzonder fraai uit te buiten. Dat gebeurt dan zonder poeha, waardoor je nooit geconfronteerd wordt met bruuske stijlbreuken. Nee, je krijgt te horen hoe sluimerende melodieën langzaam openbloeien en thema's gestaag aan het dansen slaan. Het is dan geen uitbundige dans, geen gezwier met lijf en leden, maar zacht getrippel, soms met de schuchterheid van nieuwe danspartners. Vol passen die schijnbaar achteloos, als in een onbewaakt moment, gezet worden.

Zoals gewoonlijk passeerde ook wat eigen werk, zoals 'West Virginia Rose', een eerbetoon aan zijn moeder en grootmoeder, en 'Down Home', een stuk voor oude metgezel Bill Frisell. Uit beide stukken, die naadloos in elkaar overvloeiden, sprak een warme tederheid, waarbij de pianist heel even in het vaarwater van Randy Newman leek te belanden. Pop hoeft immers geen vies woord te zijn, en iets later volgde ook nog een bedwelmend mooi 'Both Sides Now' van Joni Mitchell, een liefde van voor de jazz. Noten dwarrelden even als sneeuwvlokken die smolten voor ze goed en wel geland waren. Delicaat en teder, maar nooit melig. En al helemaal niet goedkoop.

Hersch speelde ook een handvol stukken uit zijn recente trioplaat, waarbij het vooral opviel dat eigen compositie 'Serpentine' de hoekigheid van de trioversie had ingeruild voor een veel gaver, meer gestroomlijnd parcours, en Kenny Wheelers lijfsong 'Everybody’s Song But My Own' uitgroeide tot een hoogtepunt. Zelden klonk zwier zo ingetogen, met slechts een paar kleine barokmomenten bij de verkenning van het thema. Iets later buitelde en trippelde hij speels door Ellingtons 'Caravan' en werden korte spurtjes getrokken in een vief 'It Might As Well Be Spring'. Het ene moment zat je te glimlachen bij een speelse vlucht, iets later was het wegdromen bij de romantiek van een cocktailpianist. Maar dan wel een van de best denkbare.

Kortom: het was geen concert van baldadigheden, van opwippen in je stoel en collectief door het lint gaan. Integendeel: dit was op sleeptouw genomen worden door een meester van de minzaamheid en de sierlijke penseelstreek. Wat je kon bij verzuchten bij 'Valentine', eerste toegift en een van zijn eigen klassiekers, kon dan ook gelden als slotconclusie: Hersch, de man van de klasse die het allemaal zo gemakkelijk en vanzelfsprekend doet klinken, blijft imponeren en nooit gaat vervelen.

Deze recensie verscheen ook op Enola.be

Concertfoto's: Geert Vandepoele

Labels:

(Guy Peters, 17.1.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.