Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Nieuw meesterwerk van Gustafsson
NU Ensemble, woensdag 23 november 2016, DE Studio, Antwerpen

Saxofonist en componist Mats Gustafsson begon in 1997 met het NU Ensemble. Een ensemble dat per editie opnieuw wordt samengesteld en dus ook iedere keer uit andere musici bestaat. Op 23 november ging, met helaas wel heel erg weinig publiek, de achtste editie in première. Onder de titel 'Hidros 8 – Heal' voegt Gustafsson wederom een meesterwerk toe aan de lange reeks composities. Deze achtste 'Hidros' – alle stukken van het NU Ensemble dragen die titel - heeft een boodschap ...en niet zomaar één. In Gustafssons eigen woorden: "It's an attempt to rise and find the questions about the state of things of the moment. There is an extreme unbalance on local and global layers at the moment — from ideological, economical, cultural and political perspectives - and we need an equilibrium of some sorts very soon... Only the next generation can tell. Therefor this piece is dedicated to my 9 year old daughter Leah."

Het stuk voor negen musici begint dan ook in stijl met een verontrustende spanning, vormgegeven door de twee slagwerkers, Ivar Loe Bjørnstad en Gert-Jan Prins, die de geblesseerde Paal Nilssen-Love vervangt, en hun bekkens en de door lp's voortgebrachte ruis van Dieb13. Langzaam maar zeker worden we als luisteraars door de aanzwellende klanken het stuk ingezogen. Gustafsson maakt zijn punt en weet de onrust prima te verklanken middels deze muzikale maalstroom. Een korte, unisono geblazen melodie door Gustafsson, Högberg, Santos Silva en Holmlander voor de sfeer omslaat en de twee slagwerkers met bassist Massimo Pupillo een snoeihard ritme erin gooien. Gaandeweg voegen de blazers zich erbij en ontstaat er een heuse storm. Tot het geweld stilvalt en we louter nog een gekwelde Susana Santos Silva op trompet horen, raspend en kermend.

Het daaropvolgende duet van Gustafsson op baritonsax en Per Åke Holmlander op tuba is van hoog niveau. Gustafsson perst ploppend en snerpend een serie ondefinieerbare geluiden uit zijn instrument, terwijl Holmlander een donker decor vormt. Een bizarre dialoog. En dan volgt andermaal een moment waarop het orkest zich weer naar een nieuwe climax spoedt, waarin dit keer de psychedelisch aandoende gitaarsolo van Hedvig Mollestad opvalt. Als de rust ook nu weer terugkeert, is het voor een bijzondere en ook onverwachte episode. Christof Kurzmann leest/zingt een vrij lange, ietwat dadaïstische tekst voor, een soort van gedicht, waarin onder andere de zinnen 'why I am', 'why I ask' en 'why I heal' te beluisteren zijn, waarbij Kurzmann ook nog eens regelmatig de woorden onderling verwisselt. Het geheel eindigt in een adembenemende solo van altsaxofoniste Anna Högberg, gesteund door de platenruis van Dieb13.

Het einde is eveneens van grote klasse. Het is hier wederom Anna Högberg met een kristalheldere saxsolo, een prachtige melodie blazend te midden van de muzikale chaos. Dit is de hoop die Gustafsson ziet. De melodie is als een feniks herrijzend uit zijn as.

Concertfoto's: Jef Vandebroek

Labels:

(Ben Taffijn, 9.12.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:






Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.