Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Festival
Een rijkgedetailleerde cello en teringherrie
Soundsofmusic, zaterdag 31 oktober 2016, Grand Theatre / Il Sole in Cantina, Groningen

De derde dag van het festival Soundsofmusic opende in het Grand Theatre met een cellotoon die elektronisch herhaald en gemanipuleerd werd en eindigde met een bak teringherrie in een achterafkeldertje.

Die cello werd bediend door Jacqueline Hamelink en het duo Strijbos & Van Rijkwijk ging er vervolgens mee aan de haal. Uit de afzonderlijke noten werd zodoende een etherische soundscape gemodelleerd met als energiebron diepe, diepe bastonen. Dat klinkt wellicht avontuurlijker dan zoals het uiteindelijk uitpakte. Maar met wat lossere parameters, sorry, tegenwoordig moet je geloof ik algoritmen zeggen, zou 'Cells' wellicht een meer geaccidenteerde klankwereld kunnen opleveren.

Het Haydn Jeugd Strijkorkest biedt onderdak aan de fine fleur van het aanstormend noordelijk strijktalent. Deze symfonische strings bezitten een laag dat gekoesterd moet worden en bleken een perfecte entourage voor de Franse cellovirtuoos Jean-Guihen Queyras. Die laatste schitterde met rijk gedetailleerde solo's in werken van György Kurtág, Henri Dutilleux en Carl Philipp Bach.

Met je ogen dicht en je oren open kon je raden: Dans Dans is een Belgisch ensemble. Het opgewekte gitaargeluid van Bert Docks verwijst rechtstreeks naar jaren-zestig coryfeeën als The Jokers en The Cousins. Maar DD is uiteindelijk wel helemaal hedendaags, met Docks en bassist Fred Jacques die met grote regelmaat door de knieën gaan om de elektronica met de handen te bedienen. Lekker aards. Zelfs de eenzame ballad wordt met veel feedback opgetuigd. Tegelijkertijd blijft de muziek van Dans Dans behoorlijk melodieus.

Dat kon je niet echt zeggen van het trio Albatre dat ons in Il Sole in Cantina door de equinox trok. Met het nodige geweld – in het zonnestelsel gaat niets soepeltjes en zachtzinnig. De muziek begon, gelijk zoveel malheur, met een diep onderaards gerommel. Dat werd kracht bijgezet met een lichtshow-bombardement van pulserende interfererende cirkels en levensgevaarlijk rondschietend ruimteschroot. "Dit is de perfect plek voor onze muziek," sprak basgitarist Concaló Almeida. "Het is undergroundmuziek en we zitten hier ook ondergronds." Albatre betekent albast, maar zou je van mij ook mogen vertalen met ten strijde. Iets anders kon je bezwaarlijk concluderen uit het offensief van een uur lang op je trommelvliezen. Zo massief als graniet, niks transparants. De basgitaar en de saxofoon (van Hugo Costa) waren geen partij voor de elektronica en het slagwerk (van Philipp Ernsting).

Ik zal wel weer hopeloos achterlopen, maar zijn verfijnde arcowerk op de contrabas hoor ik honderdmaal liever van Almeida dan diens onvermoeibare geram op de basgitaar.

Concertfoto's: Gerda Willems

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 12.11.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:






Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.