Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Concert
Obligaat en zielloos
Marcus Strickland's Twi Life, zaterdag 12 november 2016, BIRD, Rotterdam

Tenor-, alt- en sopraansaxofonist Marcus Strickland is geen new kid on the block.

Op het album 'Nihil Novi', zijn eerste op het Blue Note-label, zet de componist en bandleider zijn groep Twi Life in de vitrinekast. Met trompettist Keyon Harrold, de toetsenisten Mitch Henry en Masayuki, gecompleteerd met bassist Kyle Miles en drummer Charles Haynes, wordt een groot scala aan stijlen, harmonische structuren en dynamiek blootgelegd. De voorliefde van Strickland voor moderne hiphopbeats is een prominente factor. De geraffineerde benutting van elektronica en overdubs zijn effectief en eigentijds. De plaat is soulvol en vakkundig geproduceerd door Meshell Ndegeocello. Op een paar nummers speelt zij basgitaar met de sound die we van haar kennen. Naast Ndegeocello werken gerenommeerde muzikanten als Robert Glasper, Chris Dave en Pino Palladino mee. Wanneer we het spel van Marcus Strickland buiten beschouwing laten drukt vooral zangeres Jean Baylor een stempel op de muziek.

Tegen alle verwachtingen in pakt de live-uitvoering in BIRD totaal verkeerd uit. Zelden is na een concert de teleurstelling zo groot geweest. Aan de sfeer en intimiteit van het podium BIRD ligt het niet. Het matig verlichte podium kan dan nog een kwestie van smaak zijn, maar de afstemming van het groepsgeluid, in relatie tot de akoestiek van de zaal, is tenenkrommend. Ligt het aan de geluidstechnicus, de apparatuur, de zaal of de muzikanten? Een langwerpige zaal met een laag plafond zal zeker hebben meegespeeld. De muzikale nuances gaan, voor zover aanwezig, ten onder aan de resonanties en gebrekkige balans tussen de instrumenten. Het bewijst eens te meer de stelling dat sound matters!

Wordt het ondanks deze technische onvolkomenheden een muzikaal feest? Helaas, de eclectische, moderne stijl van het album, met hiphop, afrobeat, soul en r&b-elementen, ragfijn verweven met geïmproviseerde instrumentale muziek, wordt live niet gerealiseerd. De pakkende, grenzeloze thema's zijn herkenbare bakens. Maar de vlakke, kitscherig klinkende synthesizer, de iele orgelklanken en de gebrekkige aanslagen op de elektrische piano zijn inhoudsloos. De zangsamples en maatschappijkritische teksten zijn kunstmatig aangebracht. Het hoog-energetische drumwerk is zowel eentonig als dominant van aard. Bassist Kyle Miles is vooral dienend actief, zijn inkleuringen zijn beperkt, maar adequaat. Strickland heeft bewezen een saxofonist met potentie te zijn, met ideeën en een rijk geluid. Maar zijn routinematige spel blijft achter bij de verwachtingen.

Het eclectische karakter van de muziek is naar de achtergrond verdwenen en wat overblijft is ongeïnspireerde, zouteloze funk. De laatste stukken, ruig swingend en met elementen van afrobeat, zijn nog enigszins te pruimen. Plichtmatig en zielloos zijn begrippen die het saxofoonspel en het vaak onsamenhangende samenspel goed samenvatten.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Louis Obbens, 22.11.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:






Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.