Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd's
Rema Hasumi - 'Utazata' (Ruweh, 2016)

Opname: december 2013
Sergio Krakowski - 'Pássaros: The Foundation Of The Island' (Ruweh, 2016)
Opname: mei 2015

Het in 2015 door gitarist Todd Neufeld opgerichte Ruweh Records richt zich naar eigen zeggen op musici met een "free musical approach: free in the sense of crossing borders of various realms, free in the sense of deconstructing the existing forms, and free in the sense of open-mindness. We aspire to provide our audience with compelling, meaningful music and quality sound. Het woord 'ruweh' betekent 'voetstappen' in de taal van het in Japan levende Ainu-volk.

De eerste twee albums zijn inmiddels een feit. Tijd dus om te zien of Neufeld zijn mission statement waarmaakt en natuurlijk om te horen hoe hij het er zelf van afbrengt, aangezien hij op beide albums meespeelt. Op het eerste album 'Utazata' is het echter de Japanse pianiste Rema Hasumi die de scepter zwaait. Zij is afkomstig uit Japan, maar woont tegenwoordig in New York, waar ze – en dat hoor je wel vaker – zich bewust werd van haar eigen traditie.

In opener 'Azuma Asobi', een traditioneel gangaku-stuk (een 1300 jaar oude muziek- en dansvorm) zet zij direct de toon, als pianiste, maar tevens ook als zangeres. Opvallend in dit stuk is verder de rol van gasttrombonist Ber Gerstein, die hier een breekbare partij blaast. Beide stemmen, Gersteins trombone en Hasumi's vocale kwaliteiten vallen hier perfect samen. De combinatie van Japanse traditionals en experimentele muziek is overigens een wonderlijke. De barrière van eeuwen wordt hier met gemak geslecht.

In 'Goeika', eveneens een traditional, horen we Hasumi's nadrukkelijke en tegelijkertijd ingetogen pianospel, totdat bassist Thomas Morgan als het ware Hasumi's aanslagen verdiept en van extra kleur voorziet. Wat verderop eveneens door Neufeld wordt gedaan. 'Chikuze Imayou' klinkt al even poëtisch dankzij de stem van Hasumi, het heldere pianospel en het trage slepende tempo, al wordt dit door Neufelds spannende gitaarspel wel genuanceerd.

Naast vier traditionals bevat het album drie improvisaties met hetzelfde ingetogen karakter, alleen ontbreekt in deze stukken het melodieuze element nagenoeg. En hoe creatief en uitdagend die improvisaties ook zijn, dit album moet het vooral hebben van die traditionals in een hedendaags jasje.

Met Sergio Krakowski verruilen we Japan voor Brazilië. Zijn trio, actief sinds 2003, bestaat naast hem uit Vitor Goncalves op piano en Neufeld op gitaar. Krakowski zelf - en dat is nogal bijzonder - speelt pandeiro, een soort tamboerijn. In 'Founding Chart' verschijnt hij bescheiden op de achtergrond, terwijl Goncalves en Neufeld in dialoog met elkaar zijn. We horen zijn belletjes rinkelen en dan wat doffe slagen. Het klinkt ingetogen, maar dan wel met ingehouden passie.

In 'Carrossel De Pássaros' gaat het er onstuimig aan toe en raken we in Braziliaanse sferen. Vooral Goncalves doet zich hier gelden met stevig ritmisch pianospel, ondersteund door Krakowski. Neufelds lange, ijle gitaarlijnen steken hier boeiend bij af. Bijzonder is ook 'Path Of Roses', waarin Neufelds galmende aanslagen beantwoord worden door Krakowski's korte, ritmische patronen, als in een vraag-en-antwoordspel.

De samba 'Choro De Baille' is eveneens niet te versmaden, een van de weinige momenten overigens waarin we Neufeld ritmisch gitaar horen spelen. Naar het einde toe van 'Wayfaring Stranger / Ostinato' horen we Krakowski eindelijk solo in een flitsende performance, tot Goncalves ritmisch bijschakelt, Neufeld volgt en het nummer zich naar een spettende climax spoedt.'

Klik hier om naar een track van het album 'Utazata' te luisteren: 'Wind That Divides The Meadow'.

Labels:

(Ben Taffijn, 8.9.16) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.